آیت الله مجتبی تهرانی از جمله اساتید بزرگ اخلاق و معرفت شهر تهران بود که پیر و جوان از جلسات درس او بهره‌ها می‌بردند و از نفس حق این عارف عالم کسب فیض می‌نمودند. داب ایشان در دهه اول محرم بر این بود که مساله قیام امام حسین (علیه السلام) را هر بار از زاویه‌ای تازه به تماشا بنشینند و با محوریت یک موضوع مشخص این حماسه بزرگ را تحلیل و تفسیر نمایند. قیام حسینی که با فدای خون پاک‌ترین انسان‌ها سبب شد تا اسلام ناب محمدی تا روز قیامت بیمه گردد، تنها یک حادثه تاریخی صرف نبود بلکه آغازگر یک جریان پویا در تمام اعصار شد تا مردم همواره بتوانند به کمک آن حق و باطل را از یکدیگر تشخیص دهند و با چراغ سرخ اباعبدالله راه نجات را بیابند. مجموعه ده جلدی «سلوک عاشورایی» گردآوری مباحث بیان شده توسط این عالم بزرگ است که در هر جلد از آن مطالب بیان شده در هر سال قمری با محوریت یک موضوع تدوین و مکتوب گردیده است.

منزل پنجم از این مجموعه پیرامون بررسی نهضت عاشورا با محوریت «استقامت و پایداری» است. ایشان سرفصل مباحث خود را این آیه شریفه قرار دادند که خداوند در آن وعده فلاح و پیروزی را به کسانی می گوید که به ایمان الهی اعتراف می کنند و سپس در این راه استقاومت و پایداری به خرج می دهند. همانطور که اباعبدالله الحسین نیز در حماسه کربلا به برترین نحو در مقابل ابتلائات الهی صبر نمودند و زیباترین صحنه های بندگی و اطاعت در مقابل حق تعالی را به نمایش گذاشتند. آیت الله تهرانی در این اثر جلوه های پایداری امام در طول این سفر را بیان می نمایند و سپس ثمراتی که از پایداری در راه حق به دست می آید را توضیح می دهند و در پایان موانعی که نمی گذارد انسان در مسیر مستقیم پایدار بماند را برشمرده اند. مطالعه این اثر به خوانندگان کمک می کند برای پیمودن راه حق آماده گردند و بدانند در برابر مشکلات چگونه استقامت بورزند و با تذکر نتایج ارزشمند این مقاومت آن ها را برای طی کردن این راه تشویق می نماید.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

اثر اعتراف به ربوبیت استقامت است؛ یعنی اعتراف قلبی به ربوبیت موجب پایداری در مسیر حق میشود اما چهار نوع اعتراف راجع به ربوبیت ،حق وجود دارد که بعضی از آنها کارساز نیست و استقامت نمی آورد. یک وقت فقط اعتراف زبانی است؛ یعنی شعاری است نه شعوری که این موجب پایداری نمی شود. یک وقت هم اعتراف به ربوبیت برهانی است که آنجا هم از پایداری خبری نیست؛ زیرا عقل و قلب در کشمکش قرار دارند. لذا از پایداری مورد اعتماد باز هم خبری نیست