آیت الله مجتبی تهرانی از جمله اساتید بزرگ اخلاق و معرفت شهر تهران بود که پیر و جوان از جلسات درس او بهره‌ها می‌بردند و از نفس حق این عارف عالم کسب فیض می‌نمودند. داب ایشان در دهه اول محرم بر این بود که مساله قیام امام حسین (علیه السلام) را هر بار از زاویه‌ای تازه به تماشا بنشینند و با محوریت یک موضوع مشخص این حماسه بزرگ را تحلیل و تفسیر نمایند. قیام حسینی که با فدای خون پاک‌ترین انسان‌ها سبب شد تا اسلام ناب محمدی تا روز قیامت بیمه گردد، تنها یک حادثه تاریخی صرف نبود بلکه آغازگر یک جریان پویا در تمام اعصار شد تا مردم همواره بتوانند به کمک آن حق و باطل را از یکدیگر تشخیص دهند و با چراغ سرخ اباعبدالله راه نجات را بیابند. مجموعه ده جلدی «سلوک عاشورایی» گردآوری مباحث بیان شده توسط این عالم بزرگ است که در هر جلد از آن مطالب بیان شده در هر سال قمری با محوریت یک موضوع تدوین و مکتوب گردیده است.

یکی از معروف‌ترین جملات امام حسین (علیه السلام) در صحنه کربلا عبارت «هیات منا الذله» است که نشان می‌دهد ایشان مرگ عزتمند را بر زندگی ذلیلانه ترجیح می‌دهند و این را به عنوان یک الگو برای تمام مسلمانان آزاده و حق جو بیان نموده‌اند. منزل هفتم از این مجموعه در ارتباط با دو مفهوم عزت و ذلت است. همچون دیگر آثار این مجموعه آیت الله تهرانی با بررسی بیانات و افعال امام حسین (علیه السلام) از مدینه تا کربلا تلاش نموده‌اند تا اهمیت موضوع محوری را در منظومه فکری امام روشن نمایند. ایشان در ابتدا این دو گزاره را براساس تعالیم قرآنی و روایی تعریف و توضیح داده‌اند سپس تفاوت میان عزت حقیقی در این جهان را با عزت پوشالی به شکل کامل تبیین نموده‌اند. در قسمت پایانی نیز عوامل موثر در عزتمندی و ذلت در این دنیا و جهان آخرت توضیح و تفسیر داده شده است. این مباحث در 26 جلسه با تصحیح و تدوین شاگردان استاد تقدیم علاقه‌مندان به مباحث این استاد ربانی گردیده است.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

در گذشته بحث کردیم که رابطه حکومت و قدرت با عزت چگونه است. گفتیم کسی واقعاً توانمند است که توانایی‌اش نسبت به ارواح و قلب‌ها باشد؛ لذا فرد عزیز، قوی‌ترین افراد است چون او استیلای بر ارواح دارد و دایره حکومتش هم خیلی وسیع‌تر است. حکومت حقیقی و واقعی هم آن حکومتی است که پایه‌هایش در قلب‌ها باشد و شخص عزیز چنین حکومتی دارد؛ پس انصاف همچون موجب جذب قلوب می‌شود و عزّت را در پی دارد، یعنی از عوامل خاصه پیدایش عزّت است این آثار را به دنبال خود می‌آورد. یعنی فرد منصف هم قدرت حقیقی پیدا می‌کند و هم حکومت واقعی خواهد داشت.