آیت الله مجتبی از دهه شصت تا سال 1391 به تربیت و تادیب عموم مومنین می پرداختند و جلسات درس اخلاق ایشان همواره یکی از محبوب ترین جلسات دینی در تهران بوده است. حال پس از رحلت این عالم ربانی مباحث این سی سال در حال تدوین به شکل کتاب است تا خیل عظیم تری از مشتاقان تربیت الهی بتوانند از مباحث استاد استفاده نمایند. یکی از مجموعه هایی که تاکنون منتشر گردیده مجموعه اخلاق ربانی است که خود چندین زیرمجموعه دارد. در هر زیرمجموعه یکی از رئوس گمراهی و هلاکت انسان محور قرار گرفته و استاد پیرامون آن در جلسات متعدد صحبت کرده اند و براساس آیات و روایات به شناساندن آن و شیوه درمانش پرداخته اند. از جمله مباحث اخلاق ربانی مجموعه تادیب شهوت است که خود در ده جلد منتشر گردیده است.

در اولین مبحث مطرح شده در مجموعه «تادیب شهوت» آیت الله مجتبی تهرانی به سراغ ریشه‌ای ترین شهوتی رفته‌اند که در وجود هر انسانی نهادینه شده و اگر کنترل نگردد سبب هلاک و فساد انسان را فراهم می‌کند. همانطور که در روایاتی که از جانب اهل بیت به ما رسیده شاهد هستیم که راس تمام خطاهای انسان در عالم را در همین یک عامل ریشه یابی می‌کنند. و این عامل همان محبت به دنیا است. استاد تلاش نموده‌اند در این سی جلسه ابتدا فهم درستی از این موضوع به مخاطب ارائه دهند. عواقب و آثار سوء آن را به مردم گوشزد نمایند و در انتها راه حل‌های کنترل این شهوت به گونه‌ای که انسان بهره از دنیا ببرد اما مفتون و مغبون آن نشود را به رهجویان بیاموزند. در اولین جلد ایشان معنای دنیا و حب را از منظر لغویون و علمای فقه و اخلاق بررسی نموده‌اند. سپس انواع محبت را به مخاطب می‌آموزند و نشان می‌دهند همه نوع محبتی مذموم نیست.در ادامه نیز شیوه‌های نگرش انسان به دنیا را توضیح می دهند. به طور کلی در سنت اسلام نگاه استقلالی به دنیا مورد تقبیح قرار گرفته ولی نگاه آلی به دنیا و در راستای ساختن آخرت اتفاقا مورد تائید و تشویق هم قرار گرفته است.

در ادامه برشی از کتاب «شجره خبیثه حب دنیا» را می‌خوانید:

یک وقت هست که نظر استقلالی نیست و نظر آلی است؛ آنگاه که انسان آینه را در مقابل خود قرار می‌دهد برای اینکه خودش را در آینه ببیند اصلاً توجه به این ندارد که جنس آینه جیوه‌اش، حجم، عرض، طول و امثال آن چگونه است. بلکه آنچه مورد نظر اوست دیدن تصویر خود در آینه است. در اینجا به آینه نگاه می‌کند آینه مورد نظر و در دست اوست؛ از آن استفاده کرده و به آن نگاه می‌کند ولی نوع نگاهش آلی است. به تعبیر دیگر، در این حالت دوّم نگاهی که به آینه دارد به عنوان یک وسیله و آلت است. آینه آلتی است برای شیء دیگری که به آن دید دارد.