چهارمین شماره فصلنامه نامه جمهور با رویکردی تحلیلی به مسائل سیاسی و اجتماعی ایران منتشر شده است. سرمقاله این شماره، با عنوان «کلیات راه عدالت‌خانه از عدالت‌خواهی می‌گذرد»، به بررسی چالش‌های عدالت‌خواهی در جمهوری اسلامی و تقابل جمهوری‌خواهی و نانمایندگی می‌پردازد. در این بخش همچنین به نحوه تاثیرگذاری ولایت فقیه در ساختار قانونی کشور و نهادهای اجتماعی مانند شوراها و تعاون اشاره شده است.

فصل دوم به تاریخچه پارلمان در ایران پرداخته و دلایل عدم شکل‌گیری پارلمان کارآمد در کشور را مورد بررسی قرار می‌دهد. در فصل سوم، گزارشی از عملکرد مجلس یازدهم و چالش‌های آن در راستای تحقق وعده‌ها و اصلاحات ارائه شده است. همچنین، فصل چهارم به بررسی تاثیرات فقه اسلامی و نهادهای موازی، مانند شوراها، بر جایگاه و عملکرد مجلس شورای اسلامی اختصاص دارد.

فصل پنجم به گفتگوهایی پیرامون تلاش‌های عدالت‌خواهان برای ایجاد سیاست‌های متفاوت و عادلانه پرداخته است و در فصل ششم، میزگردی با حضور کارشناسانی چون سیدعلی موسوی و روح‌الله ایزدخواه برگزار شده که در آن بررسی می‌شود آیا راه عدالت‌خواهی از انتخابات می‌گذرد یا نه.

این فصلنامه توسط پژوهشکده باقرالعلوم علیه‌السلام در سال ۱۴۰۲ منتشر شده و در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است.

فصلنامه نامه جمهور شماره چهار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این فصلنامه برای دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های علوم سیاسی، جامعه‌شناسی و حقوق، همچنین فعالان سیاسی و کسانی که به مسائل کلان سیاسی و اجتماعی ایران علاقه دارند، مفید خواهد بود.

در برشی از فصلنامه نامه جمهور شماره چهار می‌خوانیم:

امر معاصر در جامعه ما از لحظه ای آغاز شد که اراده جمعی و طلب عمومی معطوف به تأسیس عدالت خانه تکوین و تکون یافت و اکنون صدوبیست سالی است که ما در هوای تأسیس عدالت خانه ایم نه اینکه در طلب خود کام نیافته باشیم، چیزهایی یافته ایم؛ اما پرسش و خواسته ما همچنان باقی است. ما بنابر تعبیر تاریخی که در انقلاب مشروطه تأسیس کردیم عدالت خانه» می خواهیم و بنا به تصویر متکاملی که در انقلاب اسلامی ترسیم کردیم «خانه» مستضعفین» می خواهیم و «مجلس در نظر جمعی ما در نسبت با چنین طلبی متولد و مستمر شده است؟ اما چگونه؟

از دیگر سو اکنون ما در بحبوحه انتخاباتی قرار داریم که منتهی به شکل گیری دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی خواهد شد؛ درست در نقطه ای که «ما» بیش از هر زمان دیگری به طور حاد نیازمند امر عمومی و امر جمهوری و امر ملی هستیم با چشم اندازی مواجهیم که هر چه پیش تر می رویم کمتر پاسخی به این نیاز ضروری می بینیم. تجسم «امر عمومی تنها صندوق رأی نیست اما همین صندوق های کوچک یکی از مهمترین خانه های امر عمومی هستند مسیر از میان تهی شدن یا کم اهمیت شدن خانه امر عمومی چگونه طی شده یا خواهد شد؟