آیت الله مجتبی تهرانی از دهه شصت تا سال 1391 به تربیت و تادیب عموم مومنین پرداختند و جلسات درس اخلاق ایشان همواره یکی از محبوب‌ترین جلسات دینی در تهران بوده است. حال پس از رحلت این عالم ربانی مباحث این سی سال در حال تدوین به شکل کتاب است تا خیل عظیم‌تری از مشتاقان تربیت الهی بتوانند از مباحث استاد استفاده نمایند. یکی از مجموعه‌هایی که تاکنون منتشر گردیده مجموعه اخلاق ربانی است که خود چندین زیرمجموعه دارد. در هر زیرمجموعه یکی از رئوس گمراهی و هلاکت انسان محور قرار گرفته و استاد پیرامون آن در جلسات متعدد صحبت کرده‌اند و براساس آیات و روایات به شناساندن آن و شیوه درمانش پرداخته‌اند. از جمله مباحث اخلاق ربانی مجموعه تادیب غضب است که خود در شش جلد منتشر گردیده است.

اولین بحثی که استاد بزرگوار در حوزه قوه غضبیه مطرح می کنند بنا بر رسم دیگر اساتید اخلاق بحث «خوف و رجاء» است. در ابتدا ایشان به مفهوم شناسی این قوای چهارگانه می پردازند تا ریشه بحث مشخص باشد سپس اهمیت قوه غضبیه در زندگی انسان را مشخص می کنند که برای برخی از امور انسان داشتن خشم ضروری است اما حد اعتدالی دارد که انسان از آن حد نباید تعدی کند. سپس معنای خوف برای مخاطب واضح می گردد و جایگاه آن در بحث غضب مشخص می گردد. ایشان در این بخش تفاوت میان خوف و جبن را مشخص می کنند تا مخاطب دچار اشتباه نگردد. سپس به بررسی جایگاه خوف در دین می پردازد که در برخی موارد این خوف یک امر مذموم است و در برخی موارد نیز این خوف یک امر ممدوح است. همچون خشیتی که اولیای الهی از خداوند و روز قیامت دارند. این خوف سازنده است و انسان را در امور معنوی رشد می دهد و تاثیرات بسیار زیادی در زندگی انسان می گذارد که استاد به آن ها اشاره می کند.

در ادامه برشی از این کتاب را می خوانید:

معیار» در مسئلۀ قیامت و قرب و بعد نسبت به خداوند حالت مرگ است اینکه در حین مرگ، دل و قلب شخص نسبت به خداوند چگونه بود در قیامت همانگونه با او رفتار می شود. برای کسانی که در این دنیا نعوذ بالله حب به دنیایشان قوی است و در عین حال لفظاً اظهار دوستی به خدا میکنند و خودشان را در زمره مؤمنین حساب میکنند خطر خیلی بزرگی است و آن هنگام مرگ .است خداوند به زبان نگاه نمیکند؛ بلکه «دل» معیار است با چگونه دلی به ملاقات ما می آیی؟ با دلی که مملو از دوستی غیر من است؟ یا با دلی که سرشار از محبت من است؟