بسیاری از ما مرحوم آیت الله حق شناس را به مراقبه نفس و سلوک کم‌نظیرش می‌شناسیم؛ عالمی که بلندای روح او در عشق ورزیدنش به مردم، احترامش نسبت به بانوان، تفسیر گفتن و مباحثه‌های زیبای سخنش تجلی می‌یافت.

از آثاری که حاصل معاصر بودن با ایشان است، مجموعه چهار جلدی مواعظ است.

خلاصه‌ای از جلسات ظهرهای دوشنبه، چهارشنبه و شب های شنبه در مسجد امین الدوله، در سالهای ۶۴تا۶۸ است .

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

((می‌فرمودند: «مادرم سواد نوشتن و خواندن نداشت؛ اما به خوبی قرآن و مفاتیح را می‌خواند، و حتی آیات مبارکۀ قرآن را در میان کلمات دیگر تشخیص می‌داد. او این فهم وشناخت را به خوابی که از امام امیرالمؤمنین علیه‎السلام دیده بود، مربوط می‌دانست...» ))