کتاب «من لا یحضره المدیر» نوشته سیدعلی‌اصغر علوی است که تلاشی برای درمان بیماری‌های تشکیلاتی است.

وجه تسمیه این کتاب، وام گرفتن از کتاب من لا یحضره الطبیب، محمدبن‌زکریای‌رازی است. به عقده نگارنده کار تشکیلاتی و در کل تشکل‌ها و مجموعه‌های فرهنگی نیاز به یک واکاوی و درمان دارد. و این اثر خودآموزی است برای این منظور.

هیچ جامعه‌ای بدون کار تشکیلاتی قوام و ماندگاری نداشته است و این نیاز در همه جوامع انسانی، از اهمیت بالایی برخوردار می‌باشد. 

صاحب نظران سازمان برای آن شخصیت قائلند که انتظاراتی دارد؛ برخی از سازمانها از اعضای خود نظم می طلبند و برخی دیگر خلاقیت و نوآوری طلب مینمایند. سازمان مانند هر پدیده دیگری آفاتی دارد؛ مانند جایگزینی وسیله با هدف، عدم حساسیت به مسائل فردی عدم انعطاف پذیری در رفتار ایجاد انحراف در شخصیت اعضا مسئولیت گریزی تضعیف رابطه سخت کوشی و پاداش و قرار دادن افراد ناشایست در منصبهای مهم.

جناب دکتر رضاییان در رسای نویسنده محترم، در مقدمه می‌فرمایند:

برادر اندیشمند بسیجی و پژوهشگر خوش فکر و خوش ذوق جناب حجت الاسلام سید علی اصغر علوى، کتاب «من لا یحضره المدیر را با الهام از من لا یحضره الطبیب» محمد بن زکریای رازی برای حل بیماریهای تشکیلاتی به ویژه با رویکرد مدیریت فرهنگی نوشته است. ایشان که خود کارشناس و خبره مدیریت است به خوبی بیماریهای تشکیلاتی را به زبان ساده و با قلم شیوای خود نگاشته است به گونه ای که حتی برای کسانی که با ادبیات مدیریت آشنایی ندارند سودمند باشد. توفیق روزافزون ایشان را از درگاه ایزدمنان خواستارم.

در برشی از کتاب کتاب «من لا یحضره المدیر» می‌خوانیم:

تشکیلات سوزی

پوکی اتحاد، خوره گروهی

در قاموس فرهنگ تشکیلاتی از دو دسته انسان در بدنه تشکیلات

نامی به میان می آید:

۱. تشکیلات ساز

۲ . تشکیلات بازا

در این میان دسته سومی نیز قابل طرح است تشکیلات سوز مهمترین عامل برای از هم گسیختگی و هرج و مرج سازمانی حضور افراد تشکیلات سوز در بدنه اصلی نیروهاست. تشکیلات سوز سبب از بین رفتن انسجام گروهی به خصوص در فعالیت هایی که نیاز به تداوم استمرار و استقامت دارند می شود؛ حتی حضور  فیزیکی این نوع (افراد) در گروه باعث فروپاشی تشکیلات خواهد شد به مدخل بیماری «خوره گروهی» مراجعه شود.