کتاب روایت آقا، خاطرات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (مد ظله‌العالی) از زندگی ارزشمند پدرشان است. رهبر معظم انقلاب هر جا آقا می‌گویند منظورشان فقط یک نفر است. پدر بزرگوارشان «آیت‌الله حاج سید جواد حسینی خامنه‌ای»، و این نشان دهنده اوج احترامشان به پدر است.

حضرت آیت‌الله حاج سید جواد خامنه‌ای فقیهی صاحب نظر بودند که از محضر عالمانی چون میرزای نائینی و سید ابوالحسن اصفهانی در حوزه نجف بهره‌ها بردند. ایشان با بیش از هفتاد سال زندگی علمی و حدود پنجاه سال زندگی روحانی در میان مردم مشهد، از جایگاه اجتماعی بالایی برخوردار بودند. در کنار وجهه علمی ایشان، بعد اخلاقی شخصیت ایشان چنان زبان‌زد عام و خاص بود که ایشان را به زهد و ساده‌زیستی می‌شناختند.

عجیب‌تر از همه اینکه زندگی آیت‌الله، قبل و بعد از اینکه فرزندشان به کسوت رئیس جمهور و نماینده مجلس شورای اسلامی دربیاید هیچ تغییری نکرد. انگار ایشان افسار زندگی مادی دنیا را برگردنش آویخته بودند و او را به حال رها ساخته بودند.

اکنون کتاب روایت آقا زندگی این بزرگ مرد را در بین کلمات فرزند خلفشان، آیت‌الله سید علی حسینی خامنه‌ای، جست‌وجو می‌کند و هم‌چون جویندگان طلا، این زر ناب را با قدری بسیار بر صفحه کاغذ تقدیم می‌کند.

چرا باید کتاب روایت آقا را مطالعه کنیم؟

این کتاب در شش فصل به دوران نوجوانی، جوانی و زندگی مشترک و تحصیلات حوزوی پرداخته و سپس به رابطه بین آقا و سبک زندگی، آقا و سیاست و آقا و رهبر معظم انقلاب پرداخته است. لذا علاوه بر آشنایی مخاطب با سبک زندگی رهبر انقلاب و پدرشان، الگوی واقعی زیست خداباورانه را ارائه می‌دهد.

کتاب روایت آقا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

ساده می‌گوییم: به تمام ملت ایران پیشنهاد می‌شود. این نوشتار را بخوانید تا ببینید رهبرتان، نفر اول مملکت، چگونه زیسته‌است.

برشی از کتاب روایت آقا:

لباس‌های آقا غالباً کهنه بود. یادم هست در همان دوران بچگی یک شب آقا از نماز برگشت و به اتاق ما آمد. لباده‌اش را که از تنش کند و آویزان کرد گفت: «من بیست سال است که این لباده را دارم». این لباده تا بزرگی من هم بود و آن طور که من حساب کردم حدود چهل سال عمر کرد. بعدها پدرم آن را به من داد و من هم مدتی استفاده کردم. این لباده از پارچه های برک قدیمی کت و کلفت بود. آن زمان بَرَک معمول بود و علما غالباً می‌پوشیدند. چندین قبای برک هم در خانه ما بود که غالباً یا دامن یا آستین یا سرشانه‌اش وصله داشت و با این حال پدرم آنها را می‌پوشید و میگفت: «قبا باید کثیف یا پاره نباشد اما وصله برای قبا عیب نیست و اشکالی ندارد باید پوشید.» البته ایشان به عبا اهمیت می‌داد و هیچ وقت ندیدم که عبای بد استفاده کند؛ همیشه عباهای خوب می‌پوشید.