کتاب تاریخ با طعم زغال اخته به قلم یوسف قوجُق نوجوان را سوار بر ماشین زمان به دوران رضا شاه می‌برد تا در میانه بحث و جدل‌های فرهاد و یحیی با حقیقت حکومت پهلوی اول آشنا شویم.

داستان از زبان سوم شخص روایت می‌شود. نویسنده داستان روزی به خانه فرهاد می‌رود و عکسی از پدر بزرگ فرهاد می‌بیند که به خطی مرموز و عاشقانه آمیخته شده است. چند دقیقه بعد کاشف به عمل می‌آید که پدر بزرگ فرهاد از سربازان رضا شاه و فدایی او بوده و در اوخر عمرش با پیرزنی به نام آنا آشنا می‌شود و چند روز بعد با دنیا خداحافظی می‌کند.

عجیب‌تر اینکه آنا مادربزرگ یحیی بوده و یحیی هم همکلاسی فرهاد. اکنون یک دو قطبی در داستان شکل می‌گیرد. طرفداران رضا خان و مخالفان او. بگومگو های این پیرمرد و پیرزن از زبان فرهاد و یحیی و تلاش هر یک از آنها برای یارگزینی در محیط مدرسه سبب اخراج یکی از آنها می‌شود و در این فضا بسیاری از ابهامات، سوالات تاریخی، حقیقت رژیم پهلوی، جنایات انگلیس در ایران و به طور کلی زندگی رضاخان بازگو می‌شود.

استفاده از روایت دانش‌آموزان سال 1350 در کنار کل‌کَل‌های جوانان در دوقطبی مخالف و موافق، که در هر خانواده و جامعه‌ای وجود دارد، هم‌زاد پنداری مخاطب با داستان را بیشتر می‌کند و کششی قوی در داستان ایجاد می‌کند.

چرا باید کتاب تاریخ با طعم زغال اخته را مطالعه کنیم؟

برای آگاهی از تاریخ.

برای اینکه دو ریز دیگر در سایه جهل‌مان، جای وطن‌پرست با خائن به ملت و کشور عوض نشود.

برای درس گرفتن از تاریخ و جلوگیری از تکرارش.

کتاب تاریخ با طعم زغال اخته را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

تمامی نوجوانان، چه مخالفان پهلوی اول و چه موافقان او، مخاطب این داستان تاریخی هستند

برشی از کتاب تاریخ با طعم زغال اخته:

فرهاد گفت: سید ضیاء بعد از گرفتن حکم نخست وزیری خودش از احمدشاه حکم سردار سپهی رضاخان را هم از او گرفت.

یحیی گفت: بعد از کودتا بگیر و ببندها شروع شد و بسیاری از اشراف اشخاص مهم مقامات دولتی و روحانیان مشهور بازداشت شدند. جالب است بدانید که انگلیس آن چنان روی آینده رضاخان برنامه ریزی کرده بود که نخواست این بگیر و ببندها به اسمش تمام بشود و تمام کاسه کوزه ها به سر کسی به نام کاظم سیاح شکست.

فرهاد گفت: غروب روز سه شنبه چهارم اسفند، یعنی درست یک روز بعد از کودتا مردم تهران کسانی را دیدند که داشتند اعلامیه‌ای را روی در و دیوار می چسباندند. عنوان اعلامیه من حکم می‌کنم بود. نه ماده داشت و ...