پس از انقلاب اسلامی سیاست‌های خارجی ایران در برخورد با کشورهای تحت نفوذ آمریکا و انگلیس دچار تحولات بسیاری شد و مهم‌ترین این تغییرات، برخورد با مسئله اشغال فلسطین توسط اسرائیل است. از سال 1948 م. که سازمان ملل پس از جنگ جهانی دوم و به بهانۀ کشتار یهودیان در هولوکاست، به مهاجرت گستردۀ یهودیان به فلسطین کمک کرد، همیشه ملّت ایران در تلاش بوده تا مظلومیت مردم فلسطین را به گوش جهانیان برساند.

حالا کتاب «یک روایت معتبر درباره روابط ایران و مبارزان فلسطینی» نگاشته شده تا این اطلاع‌رسانی را ابتدا از مردم خودمان شروع کند. این کتاب از ابتدا مسئله اسرائیل بررسی می‌کند؛ از جایی که در سال 1881 م. مهاجرت یهودیان به فلسطین آغاز شد و چند دهه بعد، دولت محمدرضا پهلوی در رساندن این اقوام به «ارض موعود»شان کمک‌های بسیاری می‌کرد. روابط ایرانِ پیش از انقلاب با دولت اسرائیل پستی و بلندی‌های زیادی را طی می‌کند تا این‌که پس از انقلاب اسلامی ایران، این روابط به‌طور کامل قطع می‌شوند و جهت‌گیری سیاسی ایران علیه دولت اشغالگر اسرائیل به روشنی اعلام می‌شود. امام خمینی (ره) در روز عاشورای 1342 ش. کشتار فیضیه را توطئه‌ای از جنایات اسرائیل می‌دانند و این شروع حرکتی می‌شود علیه اسرائیل؛ اعتراضی که یکی از مهم‌‌ترین ابعاد انقلاب اسلامی را تشکیل می‌دهد و «امیرحسین حسینی» در این کتاب، دنبالۀ آن را تا همین امروز پی می‌‌گیرد و ارتباط ایران را با جوانان مبارز فلسطینی و مقاومت آن‌ها علیه دولت اسرائیل به خوبی شرح می‌دهد.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانیم:

«با روی کار آمدن شاپور بختیار در دی ماه 1342، اسرائیل به بقای حکومت شاه امیدوار شد. بختیار برای رسیدن به اهدافش مسئله قطع صادرات نفت به اسرائیل را پیش کشید و چند درباری نزدیک به رژیم صهیونیستی را به اتهام خیانت به کشور محاکمه کرد، ولی حتی سران رژیم صهیونیستی هم امید نداشتند که این اقدامات مؤثر باشد. اسرائیلی‎‌ها می‌خواستند وضع یهودیان ایران را وحشتناک توصیف کنند و در پی ایجاد التهاب بین آن‌ها بودند. هم زمان جمعی از یهودیان ایرانی با انقلاب همراه شدند و امام خمینی هم اعلام کردند که آن‌ها و سایر اقلیت‌های مذهبی در حمایت جمهوری اسلامی هستند و حق اظهار نظر درباره آینده کشور را دارند.»