خصوصیت هنر در این است که آفرینش، جزو ذات آن شمرده می‌شود. هنر خاصیت آفرینشی دارد. حتی آنجا که شما می‌بینید ظاهراً هنر چیزی را می‌پردازد در واقع پردازش نیست. اگر عمیق و باطنی ملاحظه کنید می‌بینید که هنر سرگرم آفرینش است. شما می‌بینید که از این عناصر معمولی نقش‌هایی به وجود می‌آورید که ادامه‌ی وجود آن عناصر بلکه پدیده‌های جدیدی ظاهر شده‌اند. این آفرینش هنر است. به همین خاطر است که هنر گوهری گران بها است و هنرمند ارزش واقعی دارد. هنر جزو برجسته‌ترین مخلوقات الهی است و جزو ارزشمندترین صنع پروردگار است که باید آن را ارج گذاشت. هنر، بخشی از آن فاخرترین و ارزشمندترین قسمت‌های جان انسانی است؛ باید برای این ارزش قائل شد و آن را برای خدا خرج کرد. در سی و یکمین جلد از مجموعه ره‌نامه با موضوع «هنر» بیانات رهبر معظم انقلاب پیرامون اینکه چگونه می توان این استعداد خدادادی را در راه خدا خرج نمود رهنمودهای بسیار خوبی دارند.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

هیچ بیانی نمی‌تواند تاریخ را مثل داستان و قصه بیان کند. موسیقی آدم را خسته می‌کند؛ ولی چیزی که هیچ وقت آدم را خسته نمی‌کند قصه است این کشور احتیاج به داستان نویسی دارد. مگر یک جامعه میتواند بدون داستان‌نویسی باشد؟ همین طور که تاریخ جنگ را اگر شما ننویسید دیگری می‌آید و دروغ می‌نویسد، داستان خودتان را هم اگر شما ننویسید دیگری می‌آید دروغ می‌نویسد. در بین شیوه‌های بیان هنری، آن چیزی که در مجموع بیشتر جامع شرایط گوناگون هست رمان است؛ حتی مثلاً از سینما...در عین حال فهم از فیلم با فهم از رمان متفاوت است. فیلم محدودیتی دارد که نمی‌تواند همه‌ی چیزها را بیان کند. رمان می‌ماند و گسترش هم دارد و تبیین و توصیف فوق العاده و ریز هم دارد. شما این خصوصیات را در کدام هنر دیگر می‌توانید پیدا کنید؟