ائمه اطهار برای انتقال معارف ناب اسلام از روش های مختلفی استفاده کرده اند. گاهی همچون امام صادق و باقر (علیهماالسلام) محفل درس برقرار می کردند. گاه لازم بوده همچون امام رضا (علیه السلام) به مذاکره با بزرگان دیگر ادیان بپردازند. و زمانی نیز لازم بوده برای تحریف نشدن این معارف چون اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) شمشیر بکشند و از همه چیز خود بگذرند. امام سجاد (علیه السلام) نیز به مقتضای زمانه خود شیوه ای جدید و منحصربه فرد برای ترویج معارف دینی داشتند. ایشان در دوره اختناق اموی تصمیم گرفتند از طریق دعا و مناجات به اموزش شیعیان بپردازند. مناجات هایی که گرچه در نگاه اول کلامش به سوی خداوند است اما در ضمن این ادعیه راه و رسم زندگی را به مردمان می آموزد. همچون دعا در حق پدر و مادر که در واقع کلامی آموزشی در شیوه تکریم و احترام نسبت به والدین است. آقای محمدمهدی رضایی در تلاشی جدید سعی کرده ترجمه ای شیوا و روان بر این اثر بنویسد که برای مخاطب فارسی زبان عبارات گوارای این کتاب را همه فهم نماید.

در ادامه برشی از ترجمه ایشان بر نیایش بیستم را می خوانید:

خداوندا! چون به سختی افتم، راحت جان تویی، و چون محروم گردم، سرمنزل امید و امانم تویی، و چون مصیبتی بینم، از تویاری خواهم. جایگزین انچه از دست رود، اصلاح آنچه تباه شود، و تغییر آنچه نخواهی، همه اش نزد توست. پس به عافیت پیش از گرفتاری و بی نیازی پیش از نیازخواهی و هدایت پیش از گم راهی بر من منت گذار و رنج آزار بندگان را از من بردار و امنیت روز بازگشت را به من ببخش و نیک راهنمایی کردن را به من ارزانی کن.