بحث ما راجع به دعا بود. باب دعا چند تقسیم بندی دارد. یکی این است که دعایی مأثور داریم؛ به این معنا که از ناحیه اولیای خدا قالب ریزی شده است و انسان نمی‌تواند در آن‌ها دخالت و تصرفی بکند؛ ادعیه‌ای که از ائمه و از معصومین وارد شده است. دعایی غیر مأثور هم داریم که انشا و قالب ریزی آن و به عبد واگذار شده است؛ یعنی هر کس می‌تواند خواسته‌هایش را به اصطلاح در قالبی بریزد و از خدا تقاضا کند. این دعا را غیر مأثور می‌گوییم. در دعای غیر مأثوره این طور نیست که این ادعیه به طور مطلق باشد؛ بلکه دارای آداب و شرایط است. در گذشته اموری را مطرح کردم که انسان باید در قالب ریزی‌ها و تقاضاهایی که از خدا می‌خواهد بکند، رعایت کند. مواردی که در تأثیر دعا دخالت دارد به این معنا که اقتضا را تشدید می‌کند یا به فعلیت می‌رساند یا تسریع در اجابت می‌کند. عواملی هستند که در باب به اجابت رسیدن دعا مؤثرند. این عوامل گاهی اعمال و گاهی زمان و گاهی حالات است که جلسه گذشته به حالات اشاره کردیم. در باب زمان‌ها بررسی کردیم به طور مثال شبانه روز هفته و بالاخره ماه در بین ماه‌های سال ماه مبارک رمضان در باب اجابت دعا خصوصیت دارد.

در ادامه برشی از کتاب «حقیقت بندگی دعا: جلد چهارم» را می‌خوانید:

شب قدر شب نزول قرآن در هر سال بر قلب مقدس ولی الله اعظم است. شبی است که عبادت در آن بهتر از عبادت هزار ماه است. این‌ها مفاد آیات و روایات است. شبی است که فرشتگان نازل و منتشر می‌شوند و به مجالس مؤمنین می روند و برآ و بر آن‌ها سلام می‌کنند و آن‌ها را بر دعاهایشان تا طلوع فجر ایمنی می‌بخشند. شبی است که درب‌های آسمان‌ها در آن باز است و روی هیچ کس بسته نیست. شبی است که هر سجده در آن شب، اثرش این است که یک درخت در بهشت برای سجده کننده غرس می‌شود. شبی است که هر رکعت نماز در آن شب موجب می‌شود برای شخصی که نماز خوانده است خانه‌ای در بهشت از یاقوت و زبرجد و لؤلؤ تهیه بشود به هر آیه‌ای که تلاوت بشود، تاجی از تاج‌های بهشتی به او داده می‌شود. هر تسبیحی، طائری برای او در بهشت می‌شود.