کتاب «حماسه سلیمانی» صرفا برای طرف داری از حق و یا انجام وظیفه اخلاقی و یا قدرشناسی نگاشته نشده است؛ بلکه نگارش آن از محبت و تأثیر نیکی سرچشمه میگیرد که شهید حاج قاسم سلیمانی برای مردم سوریه به جای گذاشت. از طرفی وظیفه حکم میکند که مستندسازی ادبی از هر مرحله نیز به همان میزان مستندسازی علمی و تاریخی مورد اهتمام قرار گیرد تا بعد انسانی حقیقت به نسل های آینده منتقل شود. رویکرد اتخاذ شده در این کتاب برآمده از عشق ناب به حاج قاسم در گستره جغرافیای سوریه از دمشق تا حمص و حلب و دیرالزور و همه استانهای کشور است؛ رویکردی که جانهای عاشق تار و پودش را بافتند و سرانگشتانی بر آن گره زدند که حقیقت تأثیر حاج قاسم سلیمانی بر ساختار ارزشی نظام اجتماعی را درک کرده و به کنه آثار روحی شخصیت او به عنوان یک الگوی نظامی و انسانی و اخلاقی برای فرزندان منطقه و سراسر جهان پی برده بودند؛ الگویی که حتی احترام آرای همسو با جبهه مقابل را به خود جلب کرد و بسیاری از دشمنان نتوانستند تمنای دیدار این فرمانده را در دل خود پنهان کنند.

در برشی از کتاب حماسه سلیمانی می‌خوانیم:

در این روزهای سخت به شخصیتهای استثنایی نیاز داریم؛ چرا که جلبک ها در روزهای تاریک تکثیر پیدا میکنند.

یک بار به راننده خود در یک جاده بیابانی دستور داد که برای سربازی که منتظر بود کسی او را به محل خدمتش برساند نگه دارد. سرباز در اوج خستگی از طول انتظار، سوار شد. سرباز اندکی بعد از مرد ملبس به لباس نظامی که صندلی عقب نشسته و در حال فکر بود خواست که نزد سرهنگ، فرمانده پادگان برای او به دلیل تأخیر در پیوستن به واحد نظامی خود شفاعت کند زیرا مادرش در بستر بیماری بوده و نتوانسته بود او را پیش از مرگش رها کند. مرد نظامی به او گفت :خدایش رحمت کند سپس فاتحه ای برای شادی روح مادرش خواند.

سردار از دفتر خارج شد و سرهنگ او را با احترام تا ماشین بدرقه کرد. سرهنگ برگشت و دنبال آن فرد نظامی فرستاد که در بازگشت به پادگان تأخیر کرده بود. از او پرسید سردار قاسم سلیمانی را از کجا میشناسد