کتاب «دعا،حقیقت بندگی جلد یک» از مجموعه کتاب‌های معارف اسلامی است که مشتمل بر بیانات استاد مجتبی تهرانی است. مجتهدی وارسته که سالیان زیاد به تدریس دروس حوزوی و اخلاقی در تهران پرداخت و شاگردان فراوانی تربیت کرد. ایشان در ماه مبارک رمضان بحث مفصلی را پیرامون موضوع دعا شروع نمودند. در مقدمه کتاب آمده همانطور که در این  ماه مبارک خداوند با انسان از طریق کتاب الهی سخن گفته، فرصت مغتنمی پیش آمده تا در ضیافت خداوند انسان نیز با مبعودش ارتباط بگیرد و با زبان دعا حاجات خود از او بطلبد. برخی از مباحثی که در این کتاب مطرح شده‌اند عبارت اند از: شرایط نقلی و عقلی دعا کردن چیست، رابطه دعا با قضا و قدر الهی چگونه است، موانع دعا چیست و چه اموری به استجابت دعا کمک می‌کند، دعا و اجابت چه ارتباطی با یکدیگر دارند، آداب دعا کردن چیست. دعا یکی از شوون بسیار گسترده در دین مبین اسلام است و هر کسی با این زبان توانایی پیدا می‌کند تا با بزرگترین هست عالم سخن بگوید اما باید لوازم و شرایط آن را بداند که این عالم عامل که خود پیر طریق است شما را در این راه راهنمایی می‌کند.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

در باب انبیا و اولیا ، روایت داریم که آنها «موقِنُونَ بالإجابة» بودند. آنان یقین داشتند که دعایشان رد نمی شود. چرا؟ چون آن‌ها خدا را خوب می‌شناختند هیچ تعارف نداریم که آن‌ها این صفات را خوب می‌شناختند. اما متوسطین از مؤمنین، چون نقص در معرفت دارند؛ بنابراین هر چه اوصاف او را وسط بکشند؛ یعنی یادآور دل بشوند، موجب شفافیت دل می‌شود چه بسا گاهی به غفلت و فراموشی سپرده می‌شود. وقتی این اوصاف را یادآور می‌شود آنچه را که در دل دارند از نظر معرفت به صفات او؛ یعنی کریم و رحیم بودنش موجب شفافیت خودش می‌شود و در نتیجه، ظن به اجابت پیدا می‌کند؛ گمان به اینکه به من می‌دهند.