کتاب «تفسیر نور مبین» متن جلسات تفسیری حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی است. در این کتاب تفسیر سور ناس،فلق، توحید، مسد، نصر، کافرون بیان شده است. این تفسیر از چند مزیت و خصوصیت دارد: اولاً آنکه مبنای اصلی مرحوم مفسّر در بحث تفسیر، توجه به گوینده آیات یعنی خدای متعال بوده است که بر این اساس ایشان از یک سو تمام زوایای کلام وحی اعم از انتخاب و تکرار الفاظ، ترتیب آیات را دارای حکمت دانسته و سوی دیگر معانی آن‌ها را هم جهت با مجموعه معارف دینی بیان می‌کند. دوما ایشان با بیانی شیوا و ساده قول ثقیل الهی را به مخاطبان القا می‌نمودند؛ لذا شاید این تفسیر از حرف‌های پیچیده و اصطلاحات سنگین تخصصی خالی باشد اما از نظر محتوا کم و کاستی ندارد. چرا که این اثر در عین سادگی و همه فهم بودنش حاوی مطالب گرانبها و نابی است که تا به حال هیچ مفسری به آن اشاره نکرده است. حضرت استاد در ابتدای هر بحث به بررسی اقوال گذشتگان پرداخته و با اشاره به قوت و ضعف آن‌ها، همچنین با نگاهی جامع به آراء مفسرین عامه و خاصه و حتی جوامع روایی آنان که از ویژگی‌های این تفسیر است بدون هیچ اغماضی با کمال ادب و احترام نظر دیگران را رد کرده و معنای را بیان می‌کنند. متن حاضر مربوط به دوره اولی است که ایشان به بیان تفسیر قرآن پرداخته اند که این دوره مربوط به سال های 52 تا 66 است. گرچه بیشتر نوارهای این جلسات حفظ نگردیده است.

در ادامه برش از این کتاب را می‌خوانید:

غربی‌ها به گونه‌ای با شرقی‎‌ها رفتار می‌کنند که باعث می‌شود پس از چندی انسان شرقی خود را آدم نداند و به این شکل اصالت فکری و انسانیت خود را از دست بدهد. این شیاطین، با سخن با عمل خود اندیشه انسان را به هم می‌ریزند. در بعد حکومتی نیز به همین صورت برخورد کرده‌اند و به خاطر ترس از اینکه مبادا ما حکومت و تعیین سرنوشتمان را خودمان در دست بگیریم ما را تحقیر کرده و برایمان ارزش قائل نمی‌شوند. آن‌ها در این زمینه‌ها به گونه‌ای رفتار می‌کنند که انسان به عدم لیاقت خود باور پیدا می‌کند و به این ترتیب رشته حکومت در دست خودشان باقی می‌ماند در بُعد پرستشی نیز مطلب به همین منوال است. آن چنان بر مقدسات دینی خرده گیری می‌کنند که یک مسلمان از اینکه بگوید:«من مسلمانم» شرمگین می‌شود. ابتدا انسان را گیج می‌کنند و پس از آن دیگر انسان هیچ اختیاری از خود ندارد و در هر سه بعد محکوم آن‌ها می‌شود.