مرحوم آیت العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی استاد اخلاق بزرگ شهر تهران بودند که در ساحت های مختلفی به بیان مطالب اخلاقی و اعتقادی بسیاری پرداختند. ایشان کلاس تفسیر خود را در دو برهه برگزار کردند که هر بار به دلیل کسالت و توصیه پزشکان مبنی بر تقلیل فشار کارهای علمی، تعطیل شد. دوره اول در سال‌های ۱۳۵۲ هـ ش تا ۱۳۶۶هـ . ش برگزار گردید که در این مدت تفسیر سوره‌های حمد، بقره بخشی از سوره آل عمران و کل جزء سی ام قرآن به پایان رسید. متأسفانه صوت اکثر این جلسات که مربوط به سوره‌های بقره و آل عمران می‌باشد موجود نیست. دور دوم کلاس‌های تفسیر معظم له نه سال بعد از سال ۱۳۷۵ هـ ش آغاز تا سال ۱۳۷۹هـ ش ادامه داشت که تفسیر سوره فرقان و باقیمانده سوره آل عمران به پایان رسید. متن حاضر مربوط به تفسیر شش سوره از جزء ۳۰ است. ایشان از کنار مطالب مختلف به راحتی نمی‌گذشتند. بدون آنکه بحث به ورطه اطناب کشیده شوند مطالب تفسیری و مقدماتی خود را محققانه بررسی می‌کردند و در هر بحث نیز تلاش نموده‌اند که با رعایت اصول و مبانی تفسیری خود، وجه مشترکی را برای اقوال گوناگون پیدا کرده و به عنوان جامع آنها بیان فرمایند. در این فرازها است که خواننده می‌تواند قول دیگران را محک بزند و نظر صحیح بدون الحاح و پافشاری استاد با کمک فکر و منطق خود بیابد. جلد دوم «تفسیر نور مبین» مشتمل بر تفسیر شش سوره(کوثر،ماعون، قریش،فیل،همزه،عصر و تکاثر) از جزء سی است.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

اگر انسان به تاریخ بشریت نگاه کند بزرگترین حادثه‌ای که برای بشر اتفاق افتاده و به نفع مجتمع انسان‌ها بوده به گونه‌ای که بشر را به سوی حق سوق داده و باطل را برایش نمایان کرده است بعثت رسول اکرم می‌باشد. اگر ما بخواهیم با یک معیار زمانه و عصر درست کنیم بزرگترین عصر، عصر ظهور پیغمبراکرم است. والعصر یعنی قسم به آن زمانی که پیغمبر خاتم مبعوث شد. اگر بخواهیم معیار زمان را سال قرار دهیم باید بگوییم که (العصر) یعنی سالی که پیغمبراکرم ﷺ مبعوث شد. اگر بخواهیم ماه را معیار قرار دهیم، والعصر: یعنی قسم به آن ماه پیغمبر اکرم در آن ماه مبعوث شد. اگر بخواهیم روز را معیار زمان قرار دهیم روزی که حادثه‌ای بزرگ در آن اتفاق افتاد آن روز بر جمیع ایام برتری پیدا کرد.