کتاب «تا دانشگاه هویزه» درنگ‌هایی است در اردوی خادمین شهدای هویزه، به قلم سیدعلی‌اصغر علوی.

شهدا و تامل و تعمق در سیره و عمل شهدا همواره می‌تواند راه‌گشای بسیاری از مصائب باشد.

تا دانشگاه هویزه سرشار از اندیشه‌ها و انگیزه‌های چندین ساله خادمین شهدای هویزه است. جمع آوری و تدوین تأملاتی بر طرح ها و دوره های آن و. ایده هایی برای کمال آن تا دانشگاه هویزه را همگان به عنوان دانشگاه به رسمیت بشناسند. .... تا دانشگاه هویزه هم چشم‌انداز است. و هم چشم انتظار چشم انداز و چشم انتظار ،کمال ،رشد، بلوغ، هم چنان که نامش  نیز حرکت آفرین است.

این کتاب را انتشارات سدید منتشر ساخته است.

در برشی از کتاب تا دانشگاه هویزه می‌خوانیم:

چه در اردوهای خادمین چه در اردوهای جهادی و چه در هر دوره آموزشی - تربیتی نیاز به فرصتی برای استراحت و تفریح است. هر چه این دوره فشرده تر و جهادی تر، نیاز بیشتر.

اما سخن در آن است که باید به دنبال تفریحی بود که به افراط و تفریط کشیده نشود. حدی برای رفع خستگی و نشاط روح با این ملاحظه که در جوار شهید و مقتل او هر چند خادم خسته میشود و خستگی امری طبیعی است و شادابی خادم نیز امری لازم اما این مسئله را نیز نباید فراموش کرد که خادم تابلوی برجسته هر یادمان است و نگاه هر زائری به او دوخته است. اگر در مسیر رفع خستگی و تفریح و به بهانه شادابی حرمت یادمانها توسط خادمان ناخواسته شکسته شود زائرین برداشتهایی بسیار نادرست نسبت به خادمین راهیان نور و حتی خود راهیان - و چه بسا یادمانها خواهند داشت. درست گفته اند حرمت امام زاده بر عهده متولی آن است و خادمین متولی شهدا این امام زادگان عشقند.

اما سؤال هنوز باقی است و مسئله پابرجاست: تفریح و نشاط در یادمان های راهیان نور آری یا خیر؟ و اگر آری چگونه؟

در این شکی نیست که اگر خادمین با روحی خسته و جسمی افسرده به خدمت بپردازند حتی زائران را هم تحت تأثیر قرار می دهند اما قطعاً راه شادابی روح تنها در شوخی و خنده نیست. اما اگر در این امر هم تاکید بر لبخند و بذله گویی است، حدود و مرز آن قابل تبیین است.

در این جا در کنار ذکر بعضی روایات در باب شادابی و شوخی و مانند آن به ذکر چند نمونه شیرین از هویزه و کارها و ظرفیت های شاداب آن اشاره می‌شود