معارف دینی ما به زیبایی زوایای مختلف این پدیده را به اهل ایمان شناسانده است. بیان شیوا و کلاسه شده حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی مسیر درست را در مواجهه با گناه به صورت کاربردی به مخاطب ارائه کرده است. آنچه اهمیت این بحث را بیشتر نشان می‌دهد این است که معظم له بلافاصله پس از مباحث مهم و اساسی بحث آزمایش الهی و بیان تأثیر عمل بر سعادت و شقاوت انسان وارد این موضوع شده‌اند. کتاب مقابل با عنوان «آثار گناه» شامل شانزده جلسه است که به بررسی آثار مخرب گناه پرداخته است. انسانی که مرتکب گناه می‌شود، می‌بایست توبه کند. توبه کردن به دلیل قطعی نبودن فرصت توبه احراز توفیق توبه و تحقق حقیقت توبه سخت است. حقیقت توبه در ندامت و عدم بازگشت به گناه است. لوازم توبه ادای حق الناس و حق الله است. کمال توبه آب کردن گوشت روییده از گناه و چشیدن درد طاعت الهی است. بین گناهان و آثار آن‌ها رابطه علی و معلولی برقرار است. گرفتاری‌های مؤمنی که گناه می‌کند بی حساب نیست و باید به این مطلب توجه ویژه داشته باشد. شوم‌ترین اثر وضعی گناه این است که پرده حیا را می‌درد. انسان چهل پرده حیا دارد که گناهان این پرده‌ها را از بین می‌برند. شناسایی این آثار و پیگیری آن‌ها موجب می‌شود انسان با هوشمندی بیشتر و دقت بالاتری به مقابله با گناهان برود، از طرفی هم موجب می‌شود انسان با ملاحظه بیشتری عمل کند تا گرفتار این آثار زشت نشود.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

گناه اگر تدارک نشود، محرومیت می‌آورد. این یک سنخ محرومیت است. البته در اینجا از نظر علمی ظرافت‌هایی وجود دارد که نمی‌توانم آن‌ها را مطرح کنم. این در بهشت برای او عذاب نیست. محرومیت هست ولی عذاب نیست. خودش نمی‌فهمد کنار دستی او دارد از نعمتی لذت می‌برد اما او نمی‌فهمد که آن شخص دارد از آن نعمت لذت می‌برد. او به خاطر عدم تدارک معصیتی که انجام داده بود، فاقد نیروی درک آن لذات است. دامنه التذاذات بهشتی به قدری وسعت دارد که «الا یُدرک وَلا یُوصَف» است و درک این التذاذات به کیفیت اینجای ما مربوط می‌شود. به این که ما چگونه خود را از اینجا به آن عالم منتقل کنیم ارتباط دارد. طاعات، عبادات، امور معرفتی، علمی و عملی برای بهره گیری از تنعمات بهشتی، زنده کننده نیروهای معنوی در نهاد هر انسانی است.