دفترهای «باغ لال»، «در بی وزنی»، «در فصل عطسه‌های پیاپی»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «شاعر شنیدنی ست»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «چتر برای چه؟!»، «خیال که خیس نمی‌شود» و «تازه‌ها» و... بخشی از آثاری است که از محمد علی بهمنی، شاعر و غزل‌سرای اهل دزفول برجای مانده‌است.

اما اگر شما تا کنون با طبع لطیف و این ادیب معاصر کشورمان آشنا نشدید، به سراغ گزینه اشعار او در اثر مقابل از نشر مروارید بیایید و در بخشی از کتاب پیش‌رو چنین بخوانید که:

((پنهان که پشت صورتک پیر سالی‌ام

 آیینه نیز فهم نیارد چه حالی‌ام

 گل کرده باز شیطنتم بعد سالها

 باید بیایی و بدهی گوشمالی‌ام

 آن‌قدر پرسه می‌زنم این کوچه را، که تا 

باور کنی که گمشده‌ی این حوالی‌ام))