محمدرضا معلمی شاعر جوانی است که در سال 1401 اولین مجموعه شعر خود را با عنوان «1375» منتشر کرد. او که زاده مشهد است و از دوران نوجوانی در جلسات شعر حضور داشته، از سال 1395 به شکل جدی وارد عرصه شاعری می‌شود و پس از سال‌ها آموزش و تمرین زیر نظر اساتید مجرب شهرستان ادب این مجموعه شعر را منتشر می‌گرداند. این اثر مشتمل بر 27 غزل و 37 رباعی است. ابیات دلکش و نغز این اثر نویدبخش شاعری خوش آتیه است که با نگاه هنرمند و عمیق خود حرف‌های زیادی برای گفتن در عرصه غزل مدرن دارد. مضامین این اشعار عمدتا عاشقانه هستند و برخی نیز با محوریت موضوعات آیینی و اجتماعی سروده شده‌اند.

در ادامه غزلی از این مجموعه شعر می‌خوانید:

منم همان که نمی‌خواهم از تو دم نزنم

که هست گوشه قاب نگاه تو وطنم

برای دلخوشی‌ات سرپناه می‌خواهی؟

چهارخانه آرام و سبز پیرهنم

نه حاضرم که جدا باشم از تو، می‌دانم

 نمی‌توانم از آن روی ماه دل بکنم

نه قانعم به کم از تو، که سخت می‌خواهد

 تمام آنچه تویی را تمام آنچه منم

 به سوی خانه - بهشت قشنگ کوچکمان-

 تمام شوق تماشای توست، آمدنم