کتاب «چرا دانش آموزان مدرسه را دوست ندارند؟» یک اثر تحلیلی انتقادی در مورد سازوکار نظام آموزشی در مدارس و شیوه کارکرد ذهن در حوزه یادگیری است. نویسنده این کتاب، دنیل تی. ویلینگهام، یک دانشمند علوم شناختی است که تلاش کرده به این سوال با چندین زیرموضوع پاسخ دهد. او در یک پاسخ کلی به این سوال توضیح می‌دهد:« مغز انسان در حقیقت برای فکر کردن ساخته نشده است بلکه فرآیند کار مغز به این شکل است که در تلاش است تا هر چه کمتر فرآیند تفکر را انجام دهد و این پروسه را تا جایی که امکان دارد در کارها و مسائل کمرنگ نماید. از سوی دیگر ساختارهای آموزشی که این روزها در مدارس اجرایی می‌گردد به نحوی طراحی شده‌اند که سبب می‌شوند مغز مجبور به اجرای دستوراتی ملال آور و تکراری گردد که انجامش خوشایند نیست.» در این کتاب نویسنده تلاش کرده تا تصویری روشن‌تر و دقیق‌تر از شیوه کارکرد مغز ما در فرآیند یادگیری ارئه دهد و نشان دهد که فعالیت‌هایی مثل تحلیل داده‌ها، حفظ اطلاعات و حل مسائل به چه نحو در انسان اجرا می‌گردد و از سوی دیگر نشان دهد سیستم‌های آموزشی چگونه با اجرای برخی برنامه‌های غلط فرآیند تعلیم را به امری تلخ و دشوار تبدیل می‌کنند. برخی از موضوعاتی که در این کتاب مورد بررسی قرار می‌گیرند عبارت‌اند از: دانش فکت محور و آزمون‌های ارزیابی فکت چه منافع و مضراتی دارد، علت دشواری درک ایده‌های انتزاعی و چگونه می‌توان به دانش آموزان کمک کرد تا مثل دانشمندان بیاندیشند.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

افراد ذهنیت خوبی نسبت به تمرین و تکرار ندارند استفاده از تکرار برای آموزش‌های نظامی و قرارگرفتن آن در برابر واژه کلی‌تر تمرین باعث شده تا آموزش مبتنی بر تکرار را فعالیتی ناخوشایند و نسنجیده بدانیم که بیشتر برای برقراری نظم استفاده می‌شود و نفع چندانی برای دانش آموزان ندارد. عباراتی مثل تکرار قاتل انگیزه است برای نقد این گونه فعالیت‌های آموزشی دهان به دهان می‌چرخد. معلم دانش آموزان را مجبور به تکرار می‌کند و به این ترتیب انگیزه درونی آن‌ها را برای یادگیری می‌کشد. سر دیگر این منازعه سنت گرایان حوزه آموزش قرار دارند که ادعا می‌کنند دانش آموزان برای یادگرفتن بعضی فکت‌ها و تسلط روی آن‌ها مثل این فکت ریاضی که ۱۲= ۷ + ۵ باید تمرین کنند. کمتر معلمی را می‌توان یافت که ادعا کند آموزش مبتنی بر تکرار انگیزه و احساس شعف دانش آموزان را افزایش می‌دهد. اما آیا مزیت شناختی این نوع آموزش آسیب وارد شده به انگیزه را جبران می‌کند؟