کتاب غیبت شیخ مفید اثر محمد بن محمد بن نعمان معروف به شیخ مفید، متولد قرن چهارم قمری حوالی بغداد و درگذشته قرن پنجم بغداد یکی از سرشناس ترین علمای شیعه امامی است که میان شیعه و سنی و دوست و دشمن از شهرت بسیاری برخوردار است و چنانچه بخواهیم از احوالات معنوی و مقامات علمی اش سخن بگوییم، تنها او را در قالب کلمات محدود کرده ایم. وی فقیه، اصولی، متکلم محدث و مفسر بود و از میان اساتیدش کافی است به دو عالم عالی رتبه شیخ صدوق و ابن قولویه اشاره کنیم و از بین شاگردانش سید مرتضی سیدرضی شیخ طوسی و نجاشی را نام ببریم که نام هر کدام بر تارک آسمان علمی شیعه می درخشد.

رسائل فی الغیبة کتابی از شیخ مفید (متوفای ۴۱۳ ق.) مشتمل بر چهار رساله کوتاه است. موضوع این کتاب غیبت امام زمان ره شید، ویژگی های قیام و پاسخ به شبهاتی درباره امامت او است. مؤلف در این اثر که به صورت پرسش و پاسخ مطرح شده به مسائلی نظیر وجود امام زمان رسید، دلیل غیبت و ظهور امام پرداخته است. کتاب به سبک پرسش و پاسخ نگاشته شده است. شیخ مفید در این کتاب، شبهات مخالفان را آورده و به بررسی و پاسخ گویی آنها پرداخته است. او در این اثر با سبکی استدلالی و شیوهای قابل قبول برای تمام مذاهب اسلامی، وارد بحث شده و نتیجه گیری میکند. شیخ مفید به استناد آیات و روایات به این سؤالات جواب داده و در بیان این پاسخ ها رویکردی کلامی و عقلی داشته است. در مجموعه عصاره به دنبال این بودیم که همه مفاهیم و محتوای موجود در کتاب را به مخاطب ارائه دهیم. البته با این تفاوت که روایاتی را دستچین کرده ایم که کامل تر و جامع تر و شامل تر از روایات دیگر است.

مترجمان این اثر سید عمار یوسف و علی اعتمادیان می‌باشند و نشر کتابستان نیز منتشر ساخته است.

چرا باید کتاب غیبت شیخ مفید را بخوانیم؟

کتابی جامع درباره مهدویت و عصر غیبت با گفتاری آسان و روان باعث جذب مخاطب می‌شود.

کتاب غیبت شیخ مفید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

به تمام علاقه‌مندان به حوزه مهدویت و آشنایی با اهل بیت

در برشی از کتاب غیبت شیخ مفید می‌خوانیم:

مخالفان میگویند امامیه در اعتقادشان تناقض دارند؛ چون از طرفی به وجوب امامت و فراگیر بودن مصلحت وجود امام و ظهور و امر و نهی و تدبیر او معتقدند و نظارت سلطان عادل و سلطه او بر کشورها و مردم به دلیل همین مصلحت را - به حکم عادت - گواه بر آن قرار میدهند از طرف دیگر میگویند خداوند غیبت و پنهان شدن امام از مردم را برای امام مجاز و شایسته دانست و این موضوع را مصلحت و تدبیری خردمندانه در حق مردم میدانند. این باور تناقضی است که بر عقلا پوشیده نیست

تغییر مصالح در نتیجه تغییر شرایط

این شبهه که مخالفان دچارش شده اند به خاطر دوری آنها از مسیر اندیشه و برهان و اسباب صلاح و فساد بر آنها چیره شده است؛ چراکه مصالح با دگرگونی شرایط تغییر میکند. به عبارت دیگر با تغییر شرایط مصلحت یکسان نمی ماند؛ چون تدبیر حکما در دقت های خردمندانه و مصلحت اندیشی هایشان تابع تغییر افکار و افعال زیردستان آنهاست که باید مصلحتشان را در نظر گرفت چون این مصلحت اندیشیها با توجه به غرض زیردستان از رفتارشان تغییر میکند