در بخشی از کتاب شیدا چنین می‌خوانیم: اما خداوند زیباترین و شیرین‌ترین حرف‌هایی را که یک عاشق می‌تواند به معشوق خود بزند و لذت‌بخش‌ترین و دلپذیرترین کارهایی را که یک عبد می‌تواند در برابر معبود خود انجام دهد، جمع کرد و نامش را نماز گذاشت. «ایشان وقتی نماز می‌خواندند، یک چیزهایی می‌دیدم که خیلی تعجب می‌کردم، نمازشان برای من دلچسب بود مثلاً یک وقتی حمد می‌خواندند، خیلی معطل می‌کردند و طول می‌دادند، بعضی وقت‌ها سجده‌هاشان طولانی می‌شد. یک روز از ایشان علت آن را پرسیدم، فرمودند: این‌ها یک چیزهای غیبی است، نمی‌توانم بگویم.»