واژه شفاعت به معنای ضمیمه کردن یا پیوند دادن چیزی به چیزی دیگر است. شفاعت را به واسطه شدن یک مخلوق میان خداوند و دیگر مخلوقات برای رساندن خیر یا دفع شر دانسته‌اند. شفاعت گناهکاران و رفع عقاب از آنان از تعالیم قرآن و اصول مسلم اسلام است. آیات کریمه و روایات معصومین با تعابیر گوناگون بر آن مهر تأیید زده است. در طول تاریخ از صدر اسلام تا کنون دانشمندان اسلامی نیز بر این باور صحه گذاشته و گفته‌اند که در قیامت گروه‌های خاصی به ویژه رسول خدا - با شفاعت خود بسیاری از گناهکاران را از آتش جهنّم نجات خواهند داد. حقیقت شفاعت در قیامت این است که خداوند مهربان و صاحب رحمت واسعه آن را وسیله‌ای قرار داده است تا رحمت واسعه الهی شامل بندگان معصیت کاری شود که بدون توبه از دنیا رفته‌اند؛ به تعبیر دیگر همان طور که خدای مهربان توبه و استغفار و امثال آن‌ها را وسیله‌ای بر عفو گناهکاران در دنیا قرار داده است و آن را نجات دهنده‌ترین شفیع دانسته است؛ «لاشَفیع أنجحُ مِنَ التّوبَةِ»، شفاعت را نیز وسیله‌ای برای عفو معصیت کاران در آخرت قرار داده است. حضرت استاد معظم له همۀ موضوعات را مستدل و علمی و با ارائه شواهدی از آیات و روایات تقدیم علاقه‌مندان به معارف دین نموده است.

در ادامه برشی از  کتاب شفاعت در مواقف را می‌خوانید:

روز قیامت انسان به هر کس محبت صادقانه داشت و بر طبق فرمان او عمل کرد، رسیدگی به اعمال او توسط همان کس که در دنیا مورد محبت بود و از او پیروی می‌شد انجام می‌شود. مثل این می‌ماند که ورقه‌های امتحانی دانش آموزان را همان استادی تصحیح کند که به بچه‌ها درس داده، نه اینکه دبیری از یک مدرسه دیگر این کار را به عهده بگیرد؛ چون می‌گویند: بر اساس آنچه تدریس کرده رسیدگی می‌کند ممکن است استاد دیگر از جای دیگر بر اساس آنچه خودش تدریس کرده است به اوراق امتحانی رسیدگی کند در حالی که استاد خودشان چنین چیزی را نگفته باشد. عادلانه‌ترین روش در حساب همین است. در احضار گروه‌ها در حشر و رسیدگی به اعمال واگذار کردن آن‌ها به سرگروه‌ها بهترین روش است.