اشعار حافظ که عمدتاً شامل غزلیات و اندکی نیز مثنوی و رباعی است، در صدر ادبیات غنایی ایران جای می گیرد و همواره مورد توجه و شرح و تأویل بوده است. نظم کنونی دیوان حافظ، تنها بر اساس الفبای قافیه های پایانی در غزل هاست، و تا کنون کسی توفیق نیافته است که نظمی موضوعی و یا بر حسب تاریخ تقریبی این سروده ها (سروده های ایام جوانی، کمال و پیری) بدان ها ببخشد.