طبق آیه شریفهُ «یَوْمَ نَدْعُوکُلّ أُنَاسِ بِإِمَامِهمْ» مردم برای مشاهده نامه عملشان فراخوانده می‌شوند. این فراخوان چگونه است؟ آیا انسان‌ها به صورت فردی خوانده می‌شوند؟ یا به صورت گروهی بر اساس قوم و نژاد فراخوانده می‌شوند؟ یا بر اساس انتساب به انبیا مانند پیروان حضرت موسی یا عیسی یا ... فراخوانده می‌شوند؟ در قیامت هر گروهی تحت عنوان امام ایشان خوانده می‌شود. امام در این آیه مفهومی اضافی است و شامل امام و مأموم و اقتدا می‌شود. برای مثال نماز جماعت را در نظر بگیرید که بر سه محور امام جماعت و مأموم و اقتدا برپا می‌شود. امام در این آیه اعم است از امام حق و باطل همچنین اعم است از اینکه مشهود به حواس ظاهری باشد یا مشهود نباشد، اقتدا نیز ممکن است جنبه عملی و اقتدا به سیره و روش امام باشد یا اقتدا به امر او باشد. در عالم هیچ انسانی بدون امام نیست؛ همه انسان‌ها مأمومند و به امام خود اقتدا می‌کنند و همین تابعیت و اقتدا در قیامت بروز می‌کند.

در ادامه برشی از کتاب «حشر و نشر با امام حق و باطل» را می‌خوانید:

کسی که در دنیا به امام حق معرفت نیافت تا وقتی که در دنیاست گمراه است اما امید راهیابی و هدایت در او وجود دارد؛ زیرا ممکن است متنبه شود از این هدایت تعبیر به استبصار شده یعنی مستبصر شود. اما اگر بدون تنبه از دنیا برود، دیگر سیر تکاملی مطرح نیست. به این لحاظ تعبیر به «وَأَضَلُّ سَبِیلاً»؛ شده است؛ در آخرت از دنیا گمراه‌تر است. زیرا در دنیا امید راهیابی هست برای کسی که امام حق به او عرضه شده ولی در آخرت این امید نیست. توجیه دوم که وجیه‌تر است، این که بر اساس روایات کسانی که در دنیا به امام حق معرفت نیافتند و انکار کردند و با همان انکار از دنیا رفتند این انکار همراه یک نوع عناد و جبهه گیری با حق خواهد بود.