موضوع حب مدح، ستایش و تمجید از جمله مباحثی است که بیش از یک بار توسط حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی مورد بررسی قرار گرفته و در قالب شش جلسه در این کتاب گردآوری وارائه شده است. مواردی که به آن‌ها اشاره می‌شود مربوط به دو جلسه اول از این مباحث می‌باشد که در سال ۱۳۶۲ در ذیل بحث حب جاه بیان شده که در فصل اوّل ارائه گردیده است. اگر بخواهیم کل مباحث این کتاب را خلاصه کنیم به این جمله از امام علی (علیه السلام) می‌رسیم که فرمود: همانگونه که با ستمگران صحبت می‌کنید با من صحبت نکنید. تمام انواع مدح و ستایش آثار سویی خواهند داشت که امام علی (علیه السلام) از آن تعبیر به سر بریدن خود نموده است. البته انسان باید توجه داشته باشد که در این وادی نگرش تفریطی نداشته باشد چون اطلاع دادن از توانایی خود مدح و ستایش به حساب نمی‌آید. همچنین مدح و ستایش از خود کردن فقط مخصوص خداست. در مورد مدح و ستایش کردن از دیگران در آیات و روایات مشاهده می‌کنیم که هم از آن تعریف شده و هم مورد تقبیح قرار گرفته است. نکات و تذکرهای زیبایی در جلسه آخر توسط حضرت استاد گرانقدر بیان شده است که خواندن آنها مؤید این نکته است که در اخلاق و زیست اسلامی جنبه‌های انسانی و عقلایی یک فرد جایگاه رفیعی دارد و این موارد باید مورد توجه قرار گیرند.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

گاهی ستایش و تمجید از خود به صورت نفی است و انسان از خودش رذیله‌ای را نفی و سلب می‌کند. مثلاً انسان می‌گوید: من ترسو نیستم و امثال این‌ها اما اینکه انسان دارد خودش را از رذایل تطهیر می‌کند، جنبۀ ستایشی داشته باشد خواهم گفت که جنبه‌های ستایشی غیر اخباری است. گاهی در این رابطه می‌گوییم: انسان خودش را از رذایل و زشتی‌ها تزکیه می‌کند. در اینجا بحث زبانی و گفتار مطرح است والا اگر کسی به صورت عملی خودش را تزکیه بکند که از بهترین صفات است. اینکه انسان خودش را به صورت لفظی از رذایل تزکیه و تطهیر کند گاهی صورت ستایش، مدح و ثنا نسبت به خود می‌گیرد.