«بهتان و تهمت» دو گناه بسیار سنگین هستند. بر اساس روایات کسی که این کار را انجام دهد، خداوند او را از ولایت خودش خارج می‌کند و به شیطان حواله‌اش می‌دهد اما عجیب‌تر آن است که شیطان چنین کسی را نمی‌پذیرد، آن قدر که این رذیله زشت و ناپسند است. در ابتدای این کتاب به ریشه لغوی بهتان و تهمت پرداخته می‌شود. بهتان در دنیا موجب رسوایی، بی‌اعتباری و تفرقه افکنی می‌شود و یکی از صفات منافقین است. در روایات تعبیرات بسیار شدیدی در مورد سرانجام اخروی کسانی که بهتان می‌زنند آمده است که در کتاب به آن‌ها اشاره شده است. برای تهمت و بهتان زدن انسان دو دلیل و داعی وجود دارد: انسان یا دیگری را دارای کمال می‌بیند و می‌خواهد او را در نظر دیگران خراب کند یا خودش را دارای نقصی می‌بیند و می‌خواهد با ناقص جلوه دادن دیگران نقص خودش را بپوشاند. امید است با مطالعه این کتاب بتوانیم از دام این رذایلی که متأسفانه به صورت متداولی هم درآمده‌اند رها شویم و در طریق اسلامی و انسانی قرار بگیریم.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

قبل از آنکه تهمت را به دیگری بزند دلش صاف و زلال بود، قلبش پاک بود؛ اما بعد از آنکه تهمت زد آن صفا از بین می‌رود. یک وقت آبی مطلق صاف و زلال است. یک وقت نمک در آن می‌ریزی و شور می‌شود و انسان دیگر دلش نمی‌خواهد آن را بخورد. وقتی تهمت زدی آن صفای دل از بین می‌رود دیگر این دل، دل نیست. ایمان که رفت این دل دیگر صفا ندارد، تاریک است، ظلمانی می‌شود، دیگر این خانه نور ندارد. رفتن ایمان از دل نقش ذوب شدن نمک در آب را دارد. ایمان که از دل برود، نقش حل شدن نمک در آب را دارد، گویی ایمان ذوب می‌شود، می‌رود.