آقای عباسی ولدی، روحانی نویسنده‌ای هستند که همیشه در آثاری همچون «تا ساحل آرامش»،« حسینیه واژه‌ها»، «نیمه دیگرم» و «من دیگر ما»،

 با قلمی سرشار از احساسات، مهم‌ترین مسائل اعتقادی و تربیتی را به ما یادآوری کردند.

 مجموعه زیبای بهانه‌‌بودن هم یکی از همان آثار است که مثل تابلویی نقاشی، یک رابطه موثر ما با خالق بی‌همتا و اهل‌بیت را به تصویر می‌کشد.

و شاید بتوان این گروه از کتاب‌ها را مکمل معنوی دلنشینی برای نوشته‌های پیشین نیز به شمار آورد.

مثلا اگر دو جلد آغازین را پس از مجموعه «نیمه دیگرم» بخوانید

یا جلد های سوم تا ششم را «تا ساحل آرامش» ورق بزنید

آنگاه جلد های هفتم تا سیزدهم را برای درک بهتر «من دیگر ما» از دست ندهید، بیشتر این گروه دوست داشتنی واژه‌ها را درک کرده‌اید.

مثلا در جلد هفتم با نام«دشمنان بچه خوار دایه های مهربان تر از مادر» به سراغ کودکانی رفته‌است که راه برای زنده ماندن و زندگی کردنشان بسیار سخت شده؛ اول‌هایش فکر می‌کنیم همه دلشان سوخته است و صلاحشان را مهربان‌انه‌تر از مادرمی‌خواهند؛ اما کمی که می‌گذرد چنگال‌های تیز و افکار شوم و منفعت طلبشان از پشت نقاب بیرون می‌زند.

این جملات شما را به یاد کدام قسمت از تربیت فرزند می‌اندازد؟