کتاب برای دختران این آبادی به قلم جمعی از نویسندگان دوازده روایت درباره حریم و حیا را به دختران ایران زمین تقدیم می‌کند تا ارزش گوهر نهفته حیا را بیش از پیش آشکار کند.

                        زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم                ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

روزگاری حافظ از زلف بر باد رفته معشوق دل به امواج پریشانی می‌سپرد و دلبر را به حفظ حجاب و صیانت از گوهر حیا تشویق می‌کرد. کتاب حاضر هم دقیقا چنین مزه‌ای دارد. نویسندگانی چون معصومه صفایی‌راد، فائضه غفار حدادی، سمیه خوانساری، مریم بهادری و مریم صفدری کوشیده‌اند تا جایگاه حیا و نقش آن در رشد فرد، خانواده، جامعه و به تبع آن تمدن را در خلال داستان‌هایی واقعی آشکار کنند و مخاطب را به لزوم حفظ حریم و حیا ترغیب کنند.

لطافت زنانه عطر روح‌افزایی است که در صورت برملا شدن، دیگر حفظ شدنی نیست. به محض برزو حسن، آن نیکویی همگانی می‌شود و دیگر صاحب حسن درباره‌اش امکان انتخاب ندارد. در حالی که این حق را دارد تا خودش معلوم کند چه کسی از حسن و لطف او بهره ببرد. این همان معنای آزادی است. کتاب حاضر بر خلاف جنبش‌های پوچ زن، زندگی، آزادی و فمینیسم و امثالهم ارزش و قدرت زن را در حفظ حیا و پوشیدگی گوهر درونی زیبایی می‌داند و معنای حقیقی آزادی زن را به او گوش‌زد می‌کند.

چرا باید کتاب برای دختران این آبادی را مطالعه کنیم؟

داستان‌ها ابزاری برای انتقال فرهنگ هستند. داستان‌های کتاب حاضر نیز فرهنگ حفظ حجاب و حیا را به خواننده القا می‌کنند.

کتاب برای دختران این آبادی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

دختران به سن بلوغ و دختران دانشجو مخاطبان اولیه این اثر هستند. هم‌چنین والدین و پسران جوان می‌توانند از این کتاب بهره‌مند شوند.

برشی از کتاب برای دختران این آبادی:

باید حجابم را به جای محکم تری گره می‌زدم که در گذر زمان، ترس از دست دادنش را نداشته باشم. مطمئن می‌شدم حتی اگر روزی همه آدم‌های مهم زندگی‌ام من را به خاطر حجابم طرد کردند، من از حجابم دست نخواهم کشید. به همان محکمی که سارا وقتی بهش کار نمی دادند، حاضر نبود مثل سمیه از حجابش کوتاه بیاید. همان جا بود که سرم را بالا گرفتم و به خدا گفتم: «دیر آمدم؛ ولی قبولم کن از امروز می‌خواهم فقط به خاطر برق نگاه تو حجابم را دوست داشته باشم. می شود برای همیشه مهم ترین فرد زندگی‌ام باشی؟»

بهانه خوبی داشتم که هر وقت کسی توی اتوبوس و خیابان بابت چادرم بهم کنایه زد یا فروشنده‌ای تحویلم نگرفت یا به خاطرش نگذاشتند راپل سوار شوم یا فرزندم را کسی به خاطر چادر مادرش مسخره کرد، سرم را بالا بگیرم و به مهم‌ترین فرد زندگی‌ام لبخند بزنم و بگویم: «فدای برق چشم‌هات.»