این کتاب را به علاقه‌مندان به زندگی عالمان دینی، تاریخ معاصر ایران و عراق، و کسانی که به دنبال الگوهای اخلاقی و معنوی هستند، پیشنهاد می‌کنم. روایتی صمیمی از زندگی یک مرجع بزرگ که هم تاریخ را بازگو می‌کند و هم الهام‌بخش است. برای هر کسی که می‌خواهد با سیره عملی یک عالم ربانی آشنا شود، این کتاب دریچه‌ای روشن خواهد بود.

در برشی از کتاب آیت‌الله می‌خوانیم:

یک سال سخت بعد از انتفاضه گذشت فصل آخر زندگی حضرت آیت الله در حالی رقم می خورد که نود و چند سال داشت خانم بزرگ از دنیا رفته بودند، اکثر شاگردان و نزدیکانش را کشته بودند یکی از پسرهایش مفقود الاثر بود چند تا از پسرها و نوه هایش مجبور شده بودند از عراق بروند، هنوز دل خیلی ها مخصوصاً ایرانی ها با او صاف نشده بود و قلبش بیمار بود؛ اما آنچه دلش را گرم میکرد حوزه نجف بود، میراث هزار ساله شیخ طوسی بعد از پشت سر گذاشتن این همه اتفاقات سخت هنوز قرص و محکم پابرجا بود؛ ثمره ۷۰ سال تدریسش را در شاگردش سید علی سیستانی میدید و مطمئن بود که او جایگزین خلف و صالحی برای او و استوانه محکمی برای حوزه نجف خواهد بود.

بیماری قلب آقا که شدت گرفت سید محمدتقی اول خواست برای درمان ببردش خارج، اما دولت، اجازه نداد. بعد گفت پس ما از بیرون متخصص می آوریم، دولت باز مخالفت کرد؛ دوباره گفت پس تجهیزاتش را می آوریم گفتند نمی شود، هر قلبی یک نوع باطری نیاز دارد تا عمل نکنند نمی دانند چه باطری ای نیاز است اما او گفت ما همه انواع باطری ها را از خارج میآوریم هر کدام احتیاج شد استفاده کنید، بعثی ها که دیدند هیچ جوره حریفش نمیشوند صاف گفتند: هر فکری را از سرت بیرون کن همین جا با همین دکترها و با همین تجهیزات باید پدرت را درمان کنید، هیچ راه دیگری نداری!»