کتاب «نمایندگان امر نمایندگان کلام» گزارشی مکتوب از فعالیت 12 ساله کانون نویسندگان ایران در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی است. آراز بارسقیان با پژوهش در اسناد منتشرنشده و تحقیق زندگی فعالان این انجمن ادبی-سیاسی شرحی مبسوط از وقایع رخ داده میان سال‌های 45 تا 57 را نوشته است. نقطه آغازین این انجمن مربوط به دوره‌ای است که نویسندگان و هنرمندان از سانسور شدید حکومت خشمگین هستند و تلاش دارند تا با تشکیل گروهی علیه این ماجرا اقدام موثری انجام بدهند. جلال آل احمد از جمله افراد موسس این جریان بود و در ادامه شخصیت‌هایی همچون شاملو، ساعدی، ابتهاج و گلشیری در این انجام فعالیت داشتند. فعالیت‌ها و جلسات این کانون که با محوریت مبارزه با سیاست‌های اختناقی و استبدادی شاه بود سبب شد تا برخی از این هنرمندان به زندان بیافتند و در بازه سال‌های 50 تا 55 فعالیت‌های کانون تعطیل شود. در نهایت نیز بسیاری از اعضای موثر کانون از ایران خارج گشتند و به کشورهای مختلف مهاجرت نمودند. در این اثر با دیدگاه‌ها، موضعگیری‌ها، اعلامیه‌ها و فعالیت‌های کانون به طور کامل آشنا می‌شویم.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

اتهام دیگر رابطه ساعدی با فردی است مقیم آلمان این فرد را به اسم مستعار بیداریان میشناسند. او از طریق بغداد به ایران می‌آمده است و با گروه‌های چریکی همکاری می‌کرده بیداریان از ساعدی اعلامیه و اخبار فعالیت‌های دانشجویان و کارگران داخل کشور را می‌گرفته است و در برابر آن اطلاعات دانشجویان خارجی را در اختیار او می‌گذاشته است. اتهام ارتباط قدیمی ساعدی با نسرین فقیه در بولتن دوباره مطرح می‌شود. این می‌شود سابقه روابط خطرناک ساعدی با افرادی که با خارج از کشور در ارتباط هستند. داستان آشغالدونی از ساعدی هم برای ساواک گران آمده است. ساعدی داستانی درباره جوانی نوشته است که خون خود را می‌فروشد. بعد که کمی پول به دست می‌آورد به دلال خون و محبت و در نهایت به یکی از مأموران ساواک تبدیل می‌شود. به نظر ساواک این داستان، مأموران ساواک را افرادی تصویر می‌کند که پست‌ترین شغل را دارند.