کتاب «نفوذ در عصر پهلوی» نوشته حمید خوش آیند و احد کریم خانی روایت یکی از راهبردهای موثر استعمارگران در صدساله اخیر برای سلطه بر ایران است. روشی که در آن با استفاده با نیروهای درون یک کشور و با استحاله نگرش‌های فکری ملت اعمال قدرت نموده و بدون صرف هزینه و نیروی قهریه و به کارگیری منابع انسانی سیاست‌های کشور سلطه‌گر محقق می‌گردد. رهبر انقلاب نیز در سال‌های اخیر بسیار به این مساله تذکر داده‌اند و با تشریح مواضع مختلف در تاریخ معاصر ایران نشان داده‌اند چگونه دشمن با حربه‌های مختلف سیاسی، فرهنگی و اجتماعی خواسته‌های خود را جامه عمل پوشانده است. جامعه امروز ایران برای در امان ماندن از سبک جدید استعمار نیازمند این هستند که گذشته این مملکت و حوادثی که در دوران پهلوی رقم خورده را مرور نمایند تا با فعالیت‌های نفوذی و افرادی که در لباس دوست به کشور خیانت نمودند را بشناسد. در این اثر که حاصل دو سال فعالیت تحقیقی تیم تالیف است به تمامی مسائلی که در آن کشورهایی همچون آمریکا و انگلیس در آن‌ها نقش داشتند و حاکمان یا مردم را برای تحقق اهدافی همچون انقلاب سفید و نهضت نفت با خود همراه ساختند اشاره نموده با ارائه اسناد تاریخی تبیین نموده‌اند.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

ورود مستشاران به ایران در فرآیند مناسبات و روابط خارجی دولت‌های استعمارگر شکل گرفت؛ به گونه‌ای که ضعف دولت‌های مرکزی و ناتوانی آن‌ها در حفظ استقلال سیاسی کشور، زمینه و بسترهای لازم را برای این جریان استعماری فراهم آورد. سابقه‌ی مستشاری در کشور ایران به دوران امیر تیمور گورکان باز می‌گردد که در طول سال‌های بعد بر وسعت آن افزوده شده است. با بازخوانی رویدادهای تاریخی دو قرن گذشته، به این نتیجه می‌رسیم که سه کشور روسیه انگلستان و آمریکا از بیشترین قدمت و سابقه در خصوص مستشاری در حوزه‌های داخلی برخوردار بوده‌اند. دولت مردان و سیاستمداران این سه کشور با سوء استفاده از زبونی و احساس خودکم بینی پادشاهان و هیأت حاکمه‌ی وقت ایران در برابر خارجیان و اروپاییان که به نوعی احساس از خود بیگانگی اجتماعی در آنها منتهی شده بود، بخش زیادی از اختیارات خود و کشور را به مستشاران سپرده بودند و مطابق آراء و نظریات آن‌ها عمل می‌کردند. در نقطه‌ی مقابل نیز مستشاران بیشترین امتیازات را چه در حوزه‌ی داخلی و چه در سطح منطقه‌ای و بین المللی برای خود و دولت متبوع خویش طلب می‌کردند.