جهان بینی اسلام بر آن است که خداوند در همه کمالات یگانه است و با هیچ کسی در هیچ کمالی شریک نیست و تمام مخلوقات هر چه دارند عاریه و امانتی بیش نیست. در مدل تربیت توحیدی مهمترین ابزار برای تربیت و رشد انسان تمرکز بر خود توحید است اگر کسی توحید را به شکل صحیح بفهمد و آن را دائم به قلبش مرور داده و بر آن تمرکز کند (مانند کاری که در یک نماز صحیح و با حضور قلب باید انجام شود و در همه امور خود را به تمام معنا به او بسپارد و از او مدد بگیرد خود به خود تمام صفات رذیله از درون او شسته شده و صفات حسنه در او شکوفا میگردد و در همه کارها به بالاترین ضریب موفقیت دست می یابد و بیشترین رشد و شکوفائی استعدادها را خواهد داشت. مجموعه ابعاد تربیتی همگی ارزشمند هستند؛ اما به شرطی که حول محور اصلی یعنی حرکت به سمت توحید قرار بگیرند. اگر شخصی در همه این ابعاد به اوج خود برسد؛ اما از محور اساسی توحید بی بهره باشد، باید دانست که آنچه به دست آورده است هیچ ارزشی ندارد. بنابراین هدف کلان و راهبردی تربیت حرکت به سمت خداست. سایر اهداف اهداف فرعی و جانبی هستند که در کنار هدف کلان معنادار بوده و بدون آن صفر مطلق هستند. البته باید در جای خود به این نکته نیز پرداخت که افزایش کمالات جانبی بدون پیشرفت در عرصه توحید صرفاً انسان را در نقطه صفر و خنثی نگه نمیدارد؛ بلکه میتواند انسان را به سمت پرتگاه های خطرناک نیز سوق داده و به صورت بالقوه یا بالفعل، ارزش وجودی و حقیقی او را منفی نماید. کتاب «نظام تربیت توحیدی» با تمرکز بر تربیت جوان معاصر نوشته شده است.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

احساس‌های کاذب به مسائل شناختی باز می‌گردد. همه انسان‌ها باور دارند که بخشی از محدودیت عاقلانه بوده و خلاف احترام آن‌ها نیست. همه انسان‌ها باور دارند که الزام به قوانین راهنمایی و رانندگی یک کار خردمندانه و حکیمانه است و از این وضعیت احساس ناراحتی و رنجش خاطر نمی‌کنند؛ زیرا عقلانیت آن را متوجه می‌شوند. آری گاهی با یک نوجوان نابخرد مواجه می‌شویم که از محدودیت‌های راهنمایی و رانندگی نیز ناراضی است و به پلیس بد و بیراه می‌گوید اما انسان‌های معقول و متعادل در چنین فضایی اعتراض نکرده و اثری از حس نبود آزادی و تحقیر در آن‌ها مشاهده نمی‌شود. وقتی انسان محدودیت‌هایی در جامعه داشته باشد که پشتوانه معرفتی و شناختی آن تأمین نشده باشد، حس تحقیر و سرکوب پیدا می‌کند. انسان‌ها ذاتاً دوست دارند در حیطه‌ای که می‌توانند فعالیت داشته باشند فعالیت‌هایشان به ظهور و بروز رسیده و با ممنوعیت مواجه نشوند؛ اما اگر تشخیص دهند که در یک مورد ممنوعیت و محدودیت به نفع آن‌هاست رضایت می‌دهند.