مبنای نبوت و امامت

   نبوت و امامت جز جدایی ناپذیر دین اسلام است و در مسیر کمال و رشد و سیر الی الله این دو از شروط آن به حساب می آید. نبوت و امامت آمده اند تا هر انسانی را که آرزوی رسیدن به کمال دارد راهنمایی کنند تا با تکیه بر یافته های عقل خود قلب را جهت انس با پروردگارش آماده نماید. در کتاب مبانی نظری نبوت و امامت نوشته استاد اصغر طاهرزاده سعی شده است تا از طریق استدلال در امر نبوت و امامت و توجه به حقیقت آن ها، نسبت انسان با فرهنگ مدرنیته که تنها بر امیال بشر استوار است را مورد واکاواوی قرار داده و از این رهگذر راهنمایی برای وی باشد.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:" تمام آنچه که روح انسان نیاز دارد و در زوایای مختلف در فرهنگ امامت موجود است، حضرت در این روایت شریف درصدداند تا آن آرمان بزرگ و واقعی را که بشر باید به آن برسد متذکر شوند. امام امانت داری رفیق و پدری خیرخواه و برادری مهربان و همچون مادری نیکوکار به فرزندی صغیر و پناه بندگان است. بسیاری از مسئولان در نظام غیر امامت، امانت دار هستند اما رفیق نیستند. به همین جهت ملاحظه می کنید روحیه شان قبل از مسئولیت با زمان مسئولیت فرق می کند و به هنگام مسئولیت دیگر با ارباب رجوع رفیق نیستند و روح مدارا با مردم در آن ها می میرد و فقط دستور می دهند، ولی امیرالمومنین (ع) در زمان مسئولیت گریه می کنند نکند شکم گرسنه یا جگر تشنه ای در آن گوشه مملکت باشد و حضرت خبر نداشته باشند."