کتاب «فطری بودن دین» مجموعه سخنرانی‌های آیت الله مطهری  با همین موضوع در جمع انجمن اسلامی پزشکان است. شهید مطهری فطرت را از مهم‌ترین مسائل اعتقادی دین می داند. چرا که بر پایه تعالیم دین مبین اسلام تمامی انسان‌ها در نهاد وجودشان هدایتگری درونی دارند که آن‌ها را به سوی راه حق و حقیقت می‌خواند و بر سر دوراهی‌های اخلاقی راه درست را به فرد نشان می‌دهد حتی اگر برای یکبار هم تعالیم وحیانی به گوشش نرسیده باشد. از جمله سرفصل‌هایی که در این کتاب مورد بحث و بررسی قرار گرفته می‌توان به این موارد اشاره کرد: رابطه فطرت با مسئله شناخت، دو دلیل بر فطری بودن دین، نظریات مخالف نظریه فطرت، فطری بودن دین و آیه ذر، فطری بودن دین و علیت غایی.

در سال‌هایی که جنبش‌های مارکسیسم و مادی گرا به دنبال این بودند که تفسیری جسمانی و خالی از بعد روحانی از انسان به جهان عرضه بدارند و زندگی انسان و غایت او را محدود به همین جهان مادی محدود گرداند مبحث فطرت از جمله موضوعات پربسامد شهید مطهری بود که در چند مکان مختلف و در چندین جلسه مطرح گردید و زمینه ساز نقد نظریات مادیون شد.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

آیا این که قرآن می‌گوید که دین امر فطری است و به طور کلی آنچه که در مورد فطرت آمده است، منظور فقط این است که ای انسان‌ها این یک حس و احساسی است که شما آن را کسب نکرده‌اید (بلکه از نسل‌های گذشته در سرشت شما ایجاد شده است) [اکتساب تاریخی] ممکن است کسی اصلاً منکر سرشتی بودنش بشود - همان طور که خیلی ها هستند که بگویند دین سرشتی نیست - ولی ما می خواهیم بگوییم بنا بر این که سرشتی است آیا نظر قرآن فقط به همین اندازه است که میخواهد بگوید ،دین مکتسب از افراد و جامعه موجود نیست بلکه استعدادش موروثی است ولو آنکه آن استعداد موروثی خودش معلول یک سلسله مکتسبات تصادفی و اتفاقی باشد؟ یا میخواهد یک امر بیشتری در این زمینه بگوید؟