علی(ع) را با نام امام اول شیعیان بشناسید یا خلیفه چهارم اهل سنت، همسر خیرالنساء بدانید یا فاتح خیبر، در هر مقام ستودنی و بی‌بدیل است.

مردی که قدرتمندترین جنگاوران بود و باز هم اشک‌های یتیمان شانه‌هایش را به لرزه در می‌آورد. 

والا‌مقامی که جهانیان در حیرت اند از شخصیت کامل و بی‌نقص او و ایشان خود، در آسمان «إنّما أنا عَبدٌ مِن عَبیدِ محمّدٍ صلى الله علیه و آله» پرواز می‌کند.

بی‌شک کلامی یافت نمیشود تا حقیقت وجود حضرت حیدر(ع) را بر کاغذ حک کند اما محمد محمدیان پس تحقیق و پژوهش بسیار در منابع معتبر بسیار تلاش کرده‌است تا علی(ع) را از زبان علی(ع) به ما معرفی کند.

تعریفی که بر ارادت محبان ایشان می‌افزاید و مشتاقان را با یک اسوه آشنا می‌کند.

مثلا در بخشی از این اثر دلنشین می‌خوانیم:

((به خدا سوگند، درطول زندگی مشترک من با فاطمه، تا هنگامی که از دنیا رحلت کرد، وی را هیچ‌گاه ناراحت و عصبانی نکردم و او را به کاری برخلاف میلش وادار نساختم. او نیز در این مدت، مرا ناراحت و عصبانی نکرد و در هیچ کاری برخلاف خواست من گامی برنداشت! روابط ما آن‌چنان صمیمی بود که هرگاه محزون و اندوهگین می‌شدم، فقط تماشای چهرهٔ فاطمه می‌توانست اندوه از قلبم بزداید و با نگاه به رخسار فاطمه بود که غم‌ها را از یاد می‌بردم!))