در فرهنگ شیعه شهدای کربلا از جایگاه بزرگی برخوردارند و حضرت امام حسین (ع) به خاطر این حماسۀ بزرگ عنوان سیدالشهداء را کسب کردند. اما پیش از این واقعه نیز انسان‌های شجاع بسیاری در راه دفاع از دین اسلام و رسول خدا (ص) به شهادت رسیدند و بزرگ آنان، حضرت حمزه بود که اولین بار، افتخار داشت لقب سیدالشهداء را از پیامبر دریافت کند. در این کتاب دربارۀ زندگی، عقاید، مبارزات و ایثارگری‌های این شیرمرد اسلام می‌خوانید.

کتاب «شیر صحرا؛ حمزه» دربارۀ شخصیتی نوشته شده که عموی پیامبر اسلام بود و در راه حفاظت از ایشان، شاید بیشتر از هر فرد دیگری پیش از علی (ع) از خود فداکاری نشان داد. ایشان به واسطۀ شجاعتی که در ابعاد مختلف زندگی از خود نشان می‌داد و قدرتی که در رهبری و مدیریت قبایل عرب داشت، به شیر صحرا معروف شده بود. پس از بعثت رسول الله (ص) و شروع ابلاغ دین اسلام به صورت علنی و رسمی، حضرت حمزه یکی از کسانی بود که با شمشیر و اعتبار و مال خود، مانع از آسیب دیدن ایشان به دست ثروتمندانی همچون ابوسفیان و ابوجهل می‌شد. در این کتاب برگزیده‌ای از داستان‌های زندگی این شهید اسلام، با لحنی ساده و بدون پیچیدگی برای کودک و نوجوان روایت شده است. کتاب شیر صحرا یکی از قسمت‌های مجموعۀ «دوستان پیامبر (ص) و علی (ع)» که به زیبایی نسل جدید را با شخصیت‌های بزرگ صدر اسلام و روح بزرگ صحابۀ پیامبر آشنا می‌کند.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانیم:

«عرب‌ها به جنگ‌هایی که خود پیامبر در آن حضور داشت‌، «غزوه» می‌گفتند و به جنگ‌هایی که پیامبر خدا در آن شرکت نمی‌کرد «سریه» می‌گفتند. تعداد غزوه‌های مسلمانان بیست و شش یا بیست و هفت مورد بود. حضرت محمد شخصاً در نُه غزوه با دشمنان جنگید. غزوه‌هایی چون بدر، احد، خندق‌، بنی‌قریظه‌، خیبر، حنین‌، طائف و... . نخستین غزوه، جنگی بود به اسم «غزوه ابواء» که حمزه در آن پرچم‌دار مسلمانان بود. او در نخستین سریه نیز فرمانده بود که به اسم «سریۀ حمزه» معروف شد. عرب‌ها در جنگ‌های خود یک پرچم‌دار داشتند که پرچم آنان را تا آخرین لحظۀ جنگ حمل می‌کرد. این پرچم در دست شجاع‌ترین شخص بود. در اهتزاز بودن پرچم نشانۀ شجاعت و پایداری آن گروه به حساب می‌آمد.
در ماه‌های آغاز حضور مسلمانان در مدینه، حضرت محمد برای اتحاد و دوستی بین آن‌ها، طرح جالب و تأثیرگذاری را مطرح ساخت: عقد برادری! به درخواست پیامبر خدا، مسلمانان دونفر دونفر با هم عقد اخوت و برادری می‌خواندند و با هم عهد می‌بستند تا آخر عمر برادر، پشتیبان و یار هم باشند. در این اتفاق مبارک خود پیامبر با حضرت علی پیمان برادری بست. حمزه هم با مسلمان شجاعی به اسم زید بن حارثه عقد اخوت بست. زید کسی بود که حضرت محمد درباره‌اش گفته بود: «زید فرزند من است.» او از جوانی فرزندخواندۀ حضرت محمد شده بود. حمزه در آغاز جنگ اُحُد وصیت‌های خود را به زید گفت و از او خواست اگر شهید شد، به آن‌ها عمل کند. آن ایام جمعیت مسلمانان روزبه‌روز زیاد می‌شد.»