از جمله اعتقادات مسلم شیعیان دوازده امامی باور به غیبت امام دوازدهم و ظهور در موعدی است که مصلحت خداوند بر آن باشد. از آنجا که زمان ظهور و نحوه ظهور به شکل دقیق و معین بر تمام مردم پوشیده است و جز علم الهی کسی به این موارد آگاهی ندارد فلذا شیعیان و دوستداران اهل بیت همواره به دنبال نشانه هایی بوده اند تا از تحقق این واقعه بزرگ خبر دهند. مطالعه روایات نیز نشان می دهد بسیاری از اصحاب سوالاتی با همین مضمون از ائمه هدی پرسیده اند و ایشان نیز به اذن الهی برخی نشانه ها و علائمی که نزدیک بودن این ماجرا را خبر می دهند بیان نموده اند. از جمله این نشانه ها می توان به خروج سفیانی، صیحه آسمانی و قتل نفس زکیه اشاره کرد.

با این حال در این میان باور به اینکه حضرت مهدی (عج) نجات بخش بشریت و عدالت آور برای تمام جهان خواهند بود سبب شده برخی به شکل دروغین خود را مهدی موعود بخوانند یا اینکه به دلیل ظلم و فشار زمانه برخی حوادث نامربوط را نشانه ظهور بخوانند. علاوه بر این موارد برخی جاعلان حدیث و دشمنان اهل بیت نیز برای ناامید نمودن مردم از مساله ظهور علائم دروغینی را به نام ائمه انتشار داده اند. به همین خاطر شناخت نشانه های صحیح ظهور و تشخیص سره از ناسره نیازمند کار تحقیقی و دقیقی است که این امر در در کتاب «سیر نشانه های ظهور در تاریخ تشیع» انجام شده است.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

تاکنون راه‌هایی برای شناخت و بررسی روایات سفیانی و همچنین حل ابهام‌ها و اشکال‌های آن آشفتگی و تناقض از سویی و فراوانی و تأکید در روایات منسوب به معصومان و صحابه از سوی دیگر پیموده شد. اگر قرار باشد راه دیگری برای برون رفت از این بن بست جست وجو شود، می‌توان به روایتی از امام جواد استناد کرد. روایت شده است در حضور امام جواد از سفیانی و حتمی بودن طغیان او سخن به میان آمد راوی :گفت آیا در رویدادی حتمی نیز بداء پیش می آید؟ امام پاسخ مثبت داد آن حضرت در همان حال تخلف، در وعده الهی را در موضوع قائم رد کرد.