قرآن مثل کتاب معمولی نیست که آدم یک بار بخواند بگوید: خیلی خُب خواندیم و یاد گرفتیم، بعد ببندیم بگذاریم سر جایش. نه این مثل آب آشامیدنی است، حیات‌بخش است، همیشه مورد نیاز است؛ تأثیر آن تدریجی است، در طول زمان است، نهایت ندارد، هدایت او آخر ندارد. تبعیّت از هدایت الهی و نوری که او آورد که این نور قرآن است و قرآن کتاب هدایت و کتاب نور است، تبعیّت از این هدیه‌ی الهی به وسیله‌ی پیغمبر اکرم به بشریت، موجب این است که فلاح و رستگاری به بشر عطا بشود و عنایت بشود. بشر دنبال فلاح است، دنبال رستگاری است. گرفتاری بشریت از آغاز تا امروز عبارت است از نبود عدالت، نبود رحمت، نبود هدایت. گمراهی‌های گوناگون بشر زندگی را بر آن‌ها دشوار کرده است. امروز هم بشریّت، محتاج این است که به دعوت نبی اکرم -که دعوت حقّ است، دعوت صدق است، دعوت رحمت است- پاسخ بگوید؛ اگر بشر به این مرحله‌ی از بلوغ فکری برسد که به دعوت نبی مکرّم اسلام پاسخ بدهد، گرفتاری‌های بشر برطرف خواهد شد. کتاب «قرآن» که هفتمین جلد از مجموعه «ره‌نامه» است، بیانات مقام معظم رهبری را در این رابطه گردآوری کرده است.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانیم:

«امروز تمدّنی که امکانات نظامی را در اختیار مستکبران قرار داده، مبتنی بر نگاه مادّی به عالم آفرینش است. همین نگاه مادّی است که دنیا را بدبخت کرده؛ خود آن‌ها را هم بدبخت کرده. وقتی نگاه، نگاه مادی بود، سودپرستانه بود، دور از معنویّت بود، دور از اخلاق انسانی بود، نتیجه این می‌شود که قدرت نظامی و قدرت سیاسی و قدرت اطّلاعاتی در راه به زنجیر کشیدن ملّت‌ها به کار می‌رود. تمدّن غرب در این چند قرن اخیر که به اوج رسیده، هیچ هنری غیر از این نداشته است؛ بشریت را استثمار کردند، ملت‌ها را به زنجیر کشیدند، از علمشان استفاده کردند برای نابودی تمدن‌های ملت‌های دیگر و غلبه‌ی بر آن‌ها، بر فرهنگ آن‌ها، بر اقتصاد آن‌ها. اگر شما اوضاع و احوال قرن هجدهم و قرن نوزدهم و قرن بیستم میلادی را مطالعه کرده باشید، می‌بینید که این‌ها چه کردند در شرق آسیا، در هند، در چین، در آفریقا، در آمریکا؛ چه بلایی بر سر بشریت آوردند؛ چه جهنّمی برای ملت‌ها و انسان‌ها به وجود آوردند و آن‌ها را سوزاندند؛ فقط برای بهره‌کشی، برای استثمار. در علم پیشرفت کردند، در فناوری پیشرفت کردند، صنعت خودشان را به اوج رساندند؛ اما این را در خدمت بدبخت کردن ملت‌ها به کار بردند. چرا؟ چون آن تمدن پایه معنوی نداشت، معنویّت در آن نبود.»