در میان یاران و صحابۀ نزدیک پیامبر خدا (ص) افراد زیادی بودند که ادعای دین‌داری می‌کردند و دم از جان‌فشانی در راه اسلام می‌زدند. اما از این بین فقط تعداد انگشت‌شماری بودند که بی‌ادعا بودند و زمان امتحان که رسید، سربلند بیرون آمدند. این انسان‌ها روح زنده‌ای داشتند و نتوانستند عهدی را که با رسول خدا داشتند بشکنند، و «کمیل» یکی از این مردان بود که حق‌طلبی را در خود زنده نگه داشت.

کتاب «داستان کمیل» از مجموعۀ «دوستان پیامبر (ص) و علی (ع)» در روایت ایثار و جهاد این انسان بزرگ نوشته شده است و انگیزه‌اش آشنا کردن کودکان و نوجوانان امروز ما با این شخصیت استوار صدر اسلام است. کمیل مردی از قبیلۀ مذحج بود و خاندان او نخع نام داشت؛ همان خاندانی که مالک اشتر و دیگر مبارزان شجاعی از آن سربرآوردند. کمیل در زمانۀ رسول خدا حضور پررنگی داشت و در غدیر خم، جزو هزاران مسلمانی بود که با علی (ع) بیعت کرد. اما برخلاف بسیاری از نزدیکان متظاهر پیامبر که بعدها ادعای خلافت کردند و ولایت امیرالمومنین را از او ربودند، کمیل در این راه پایدار بود. کتاب داستان کمیل به قلم «مجید ملامحمدی» با روایتی ساده و روان، نسل نوجوان را با این شخصیت اثرگذار آشنا می‌کند و نشان می‌دهد که چطور در برابر حکومت عثمان ایستادگی کرد، به سوریه فرستاده شد و باز هم دست از دفاع از علی برنداشت، به کوفه بازگردانده شد و همچنان به همراه گروهی از مومنان تا پای جان به اثبات حقانیت خاندان پیامبر و باطل بودن حکومت بنی امیه ادامه داد.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانیم:

«با مرگ خلیفۀ سوم که به دست گروه‌های زیادی از مخالفان کشته شد، مسلمانان امام علی (ع) را به عنوان خلیفۀ خود انتخاب کردند. شخصیت برجسته و بزرگی که سال‌ها از حقّ اصلی خود در رهبری مردم محروم ماند. پیامبر خدا در زمان زندگی خود بارها مسلمانان را به پیروی از امام علی (ع) در زمانۀ بعد از رحلت خود فرمان داده بود. آیه‌های بسیاری از قرآن در شأن امام علی (ع) و رهبری او نازل شده بودند؛ اما مردم فریب مخالفان را خوردند. امیر مؤمنان بیست و پنج سال خانه‌نشین شد و از مقام اصلی خود که خواستۀ خدا بود، دور ماند. اینک امام در ادامۀ همان زندگی ساده و مردمی‌اش خلیفه شده بود. در ماه‌های آغاز خلافت او، عدالت اسلامی برقرار شد و ضعیفان و دردکشیدگان مثل بقیۀ مردم از بیت‌المال مسلمانان بهره‌مند شدند.
این اتفاق بر ثروتمندان و بزرگان عرب گران آمد. مردانی مثل طلحه‌، زبیر و چند تن دیگر زبان به اعتراض باز کردند که چرا علی (ع) آن‌ها را در کنار آدم‌های ضعیف و فقیر قرار می‌دهد. جنگ‌ها شروع شد. جنگ جمل اولین جنگ مخالفان علیه امام بود. کمیل با شجاعت در این جنگ شرکت کرد. او یکی از سرداران شجاع امام علی (ع) بود و تمام وظایف خود را به خوبی انجام می‌داد. در جنگ جمل طلحه و زبیر که از جنگ‌افروزان اصلی بودند، به همراه سیزده هزار نفر از دشمنان کشته شدند. از سپاه امام هم پنج هزار نفر به شهادت رسیدند. این ماجرا در نخستین سال خلافت امام رخ داد. در ماه جمادی‌الآخر سال سی و شش قمری، کمیل بن زیاد نخعی در جنگ بزرگ صفّین هم حضور داشت. این جنگ چندین ماه طول کشید و سرانجام سپاه معاویه با حیلۀ بر سرنیزه کردن قرآن، خود را از شکست حتمی نجات دادند.»