خداوند تبارک و تعالی هدف خلفت انسان را رسیدن به کمال معنوی و تقرب به ذات حق می داند. مسیر رسیدن به خداوند و رشد پیدا کردن در درجات روحانی انجام امور شریعیت و پیروی از دستورات و موازین اسلام است. اصلی ترین رکن عبادی در دین مبین اسلام نماز است که فریضه ای است بر گردن هر مسلمان که روزی پنج وعده باید با معبود خود سخن گفته و ارتباط خود را با او به شکل مداوم حفظ نماید. نماز عبادتی است که در طی آن مسلمان خدای  خود را به بزرگی یاد می کند و با انجام رکوع و سجود مراتب خاکسپاری و پستی خود را به او نشان می دهد. گرچه نماز به نحوی است که ظاهری دارد و باطنی. چه بسیار افرادی که با رعایت احکام شرعی نماز، عبادت خود را به شکل صحیح به پایان برسانند اما هیچگاه حقیقت نماز را درنیابند. زیرا به نماز خود و عملی که انجام می دهند توجهی ندارند و تنها برای رفع تکلیف نماز را اقامه می کنند.

انسانی که در نماز خود حضور قلب نداشته باشد در واقع عملی را انجام داده که تنها پوسته دارد و از درون تهی است. به همین جهت در روایات و سیره امامان به داشتن حضورقلب در نماز بسیار تاکید شده است و در این راه علما و بزرگان اخلاق راهکاری بسیاری داده اند تا انسان بتواند یک نماز کامل انجام دهد و به کمک این عمل در عالم هستی به سمت معبود صعود کند. آیت الله به عنوان یک عارف وارسته و عالم به حقایق عالم در کلام خود به این مسئله اهتمام فراوانی داشته اند و سخنان فراوانی در کسب حضور قلب و مقدمات نماز متعالی ذکر کرده اند. کتاب حضور قلب در نماز با بهره گیری از معارف این فقیه عارف تلاش دارد تا تذکاری باشد برای دوستداران مسیر حق و حقیقت.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

نماز مانند هر عبادت دیگر، دارای آداب و شرایط کمال و صحت و قبول است. حق الناس، غیبت، شراب خوری عدم تولی و تبری نسبت به اهل بیت، آزار پدر و مادر و نافرمانی از شوهر، موانع قبولی نماز شمرده شده‌اند. همچنین نماز کسی که رکوع و سجود را درست به جا نیاورد عمداً متوجه اطراف خود باشد و خشوع توجه دل به خدا نداشته باشد کامل نیست.