امر خیر سنت پسندیده‌ای است که قدمتی طولانی دارد و مربوط به ملت ایران یا دوره معاصر نیست. از روزی که بشر پا بر زمین خاکی گذاشته است زندگی او به گونه‌ای پیش رفته که گاه انسان دیگری به احسان او نیازمند بوده است و در موقعیتی دیگر او نیازمند کمک و یاری دیگران بوده است. یاری رساندن و کمک به همنوع عملی است که نیکو بودنش را هر دین و آیینی تایید می‌نماید و انسان به فطرت خود نیز پسندیده بودنش را درک می‌کند.

محمد صالح طیب نیا و حوریه ربانی اصفهانی در یک کار پژوهشی به سراغ این مساله مهم رفته‌اند و تلاش کرده‌اند با نگاهی آسیب شناسانه این موضوع را تحلیل نمایند. بخش اول کتاب «به توان ایران» به بررسی تاریخی امر خیر و احسان در گذر زمان نظر داشته و نشان می دهد که این عمل چه سابقه طولانی دارد و تمامی رسولان الهی در مکتب خود به آن توصیه کرده‌اند. در بخش دوم به بررسی ساختار موسسات خیریه و چگونگی فرآیند امور خیریه و سازوکار کمک به مستضعفین در سال‌های اخیر در کشور ایران پرداخته است و در بخش سوم راهکارهایی ارائه داده‌اند که بتوان نقص‌ها و مشکلات سازمان‌های خیریه و شیوه توزیع این نیکوکاری‌ها را بهبود و ارتقا داد.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

از دیگر معضلات این حوزه انتظار و توقع مددجویان در خصوص دریافت کمک‌های نقدی و بلاعوض است؛ به گونه‌ای که دریافت مشاوره کمک برای اشتغال یا دیگر خدمات را قبول نداشته و و یا در صورت پیشنهاد کمک به صورت وام از گرفتن آن ناراضی هستند.