دعا در فرهنگ اسلامی به معنای درخواست بنده از خداوند متعال است؛ بنده ای که سراسر فقر محض است و خدایی که همه قدرت ها و دارایی‌های عالم به دست اوست. دعای عبد به درگاه پروردگار یکی از مهم ترین شیوه های ارتباط با خداست. خداوند در قرآن می فرماید:

«وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ: و جن و انسان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند.»

آیت الله بهجت با اشاره به آیه فوق می‌فرمودند: «باید همه ما متوجه و ملتفت باشیم که هدف از خلقت، عبودیت است برای همه بشر باید بدانیم که این یک کلمه «إِلَّا لِیَعْبُدُونِ» ، معنایش این است که هر چه هست و نیست در همین عبودیت خداست. هرچه هست و نیست در تحصیل رضای خداست؛ در اعتقادات و در عملیات»

کتاب «بهجت الدعاء» دارای شش بخش است که عبارتند از: دعا،سوره‌هایی از قرآن،ادعیه،زیارت،دستور العمل‌ها و نمازها