آقای عباسی ولدی، روحانی نویسنده‌ای هستند که همیشه در آثاری همچون «تا ساحل آرامش»،« حسینیه واژه‌ها»، «نیمه دیگرم» و «من دیگر ما»،

 با قلمی سرشار از احساسات، مهم‌ترین مسائل اعتقادی و تربیتی را به ما یادآوری کردند.

 مجموعه زیبای بهانه‌‌بودن هم یکی از همان آثار است که مثل تابلویی نقاشی، یک رابطه موثر ما با خالق بی‌همتا و اهل‌بیت را به تصویر می‌کشد.

و شاید بتوان این گروه از کتاب‌ها را مکمل معنوی دلنشینی برای نوشته‌های پیشین نیز به شمار آورد.

مثلا اگر دو جلد آغازین را پس از مجموعه «نیمه دیگرم» بخوانید

یا جلد های سوم تا ششم را «تا ساحل آرامش» ورق بزنید

آنگاه جلد های هفتم تا سیزدهم را برای درک بهتر «من دیگر ما» از دست ندهید، بیشتر این گروه دوست داشتنی واژه‌ها را درک کرده‌اید.

مثلا در جلد ششم با نام«هوا پس است هوای خودت را در سرمان بینداز» خط قرمز های زندگی مشترک را گوشزد می‌کند. نبایدهایی که آسیب های اجتماعی و عاطفی را در پی‌دارد ما را از امام عصر(عج) دورتر و دورتر می‌کند.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

((وقتی فاصله ما با تو زیاد شد

حساب فاصله ها از دستمان دررفت.

ما از «تو» فاصله گرفتیم

که این اندازه به خودمان اعتماد کردیم

هوا پس است.

اوضاعمان قمر در عقرب است.

هوای خودت را در سرمان بینداز.

آفتاب عشقت را بر دلمان بتاب.))