آقای عباسی ولدی، روحانی نویسنده‌ای هستند که همیشه در آثاری همچون «تا ساحل آرامش»،« حسینیه واژه‌ها»، «نیمه دیگرم» و «من دیگر ما»،

 با قلمی سرشار از احساسات، مهم‌ترین مسائل اعتقادی و تربیتی را به ما یادآوری کردند.

 مجموعه زیبای بهانه‌‌بودن هم یکی از همان آثار است که مثل تابلویی نقاشی، رابطه ما با خالق بی‌همتا و اهل‌بیت را به تصویر می‌کشد.

و شاید بتوان این گروه از کتاب‌ها را مکمل معنوی دلنشینی برای نوشته‌های پیشین نیز به شمار آورد.

مثلا اگر دو جلد آغازین را پس از مجموعه «نیمه دیگرم» بخوانید

یا جلد های سوم تا ششم را «تا ساحل آرامش» ورق بزنید

آنگاه جلد های هفتم تا سیزدهم را برای درک بهتر «من دیگر ما» از دست ندهید، بیشتر این گروه دوست داشتنی واژه‌ها را درک کرده‌اید.

مثلا در جلد سوم با نام«دندان این طمع از جنس الماس است آن را نمی کنم»، یک راه خوب برای حل سردرگمی‌ها و عبور از بن‌بست‌های زندگی پیشنهاد می کند. یک دوست خوب که مثل اکسیژن برای حیات خانواده شما ضروری است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

((من یک نفر را سراغ دارم که هر چه را گفتید بی کم و کاست، داراست و دختر رازم را دوست دارم به او بدهم و یقین دارم راهی که نشانم می‌دهد تنها راهی است که قابل پیمودن است.من دوست دارم با او مشورت کنم، فقط با او...))