آقای عباسی ولدی، روحانی نویسنده‌ای هستند که همیشه در آثاری همچون «تا ساحل آرامش»،« حسینیه واژه‌ها»، «نیمه دیگرم» و «من دیگر ما»،

 با قلمی سرشار از احساسات، مهم‌ترین مسائل اعتقادی و تربیتی را به ما یادآوری کردند.

 مجموعه زیبای بهانه‌‌بودن هم یکی از همان آثار است که مثل تابلویی نقاشی، یک رابطه موثر ما با خالق بی‌همتا و اهل‌بیت را به تصویر می‌کشد.

و شاید بتوان این گروه از کتاب‌ها را مکمل معنوی دلنشینی برای نوشته‌های پیشین نیز به شمار آورد.

مثلا اگر دو جلد آغازین را پس از مجموعه «نیمه دیگرم» بخوانید

یا جلد های سوم تا ششم را «تا ساحل آرامش» ورق بزنید

آنگاه جلد های هفتم تا سیزدهم را برای درک بهتر «من دیگر ما» از دست ندهید، بیشتر این گروه دوست داشتنی واژه‌ها را درک کرده‌اید.

مثلا در جلد پنجم با نام«زیبایی چشمان تو به خاطر رنگ سیاهش نیست»، کلیشه‌های تکراری‌ برای توصیف عشق را کنار می‌زنیم و به سراغ بیانی تازه و معیاری کهن برای دوست داشتن های واقعی و ابدی می‌رویم؛ ملاک‌هایی که بر اساس آموزه‌های اسلامی انتخاب شده‌اند.

در جایی از نوشتار آن می‌خوانیم:

((این چشم‌ها، چشم خداست که این اندازه دل می‌برد و می‌تواند خطا را ببیند و آن را نادیده بگیرد. ستم‌هایی که من به تو کردم ، دل‌هایی که من از تو شکستم و اشک‌هایی که به چشمت نشاندم .))