خطبه ای درخشان

مرگ و اعتقاد به معاد یکی از اصول اعتقادی مسلمانان است که در زیربنای تمام ادیان و آیین‌های آسمانی قرار دارد. ایمان به زندگی پس از مرگ و رویارویی با پاداش و کیفرهای اعمال، ضمانت اجرایی دستورهای الهی را تضمین می‌کند. مرگ، به عنوان یکی از واقعیت‌های انسان، نقش بسیار مهمی در تعیین سرنوشت و آینده‌ی او دارد و از این رو در آیات و روایات مختلف به آن اشاره شده است. در خطبه‌ی غراء نهج‌البلاغه، سیدرضی به بررسی و تحلیل این خطبه از امام علی (ع) می‌پردازد. مباحثی که در این خطبه بیان شده جلال و جمال خدا، نکوهش دنیا، معاد و عرصه‌ی محشر و صحنه‌های هولناک قیامت، آغاز و انجام زندگی بشر، تقوا، تاریخچه‌ای از آفرینش انسان از ابتدا تا مرگ و هشدار بر اینکه بعد از مرگ راه برگشتنی نیست می باشد. این خطبه به لحاظ بلاغت الفاظ و بلندی مفاهیم، به غراء یعنی درخشان مشهور شده است. در بیان علت صدور این خطبه از حضرت علی (ع) گفته‌اند که آن حضرت جنازه‌ی مسلمانی را تشییع می‌کردند و بازماندگان صدا به ناله و شیون بلند کردند. در پاسخ به این وضع، حضرت علی (ع) با ایراد خطبه‌ای به مفاد فوق پرداخت. در کتاب اینجا آخر دنیاست شرحی نوین بر خطبه بدیع و اخلاقی غراء اثری از محمد صالح طیب نیا و کوشش مهدی تیموری سعی شده با استفاده از تمثیل، داستان، شعر، تنوع رنگ و فونت، برای فهم بهتر مخاطب و بیان شرح مختصری از لغات مهم یا عبارات مشکل، به همراه ریشه‌شناسی لغت، بسیار متنوع و جذاب پرداخته شود.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:" قلب انسان هایی که کورکورانه از گذشتگان گناهکار پیروی می کنند، آمادگی لازم برای بهره مندی از نیکی ها را ندارد."