بابیت و بهائیت دو فرقه انحرافی هستند که در دوره قاجاریه در ایران ریشه کرد و در دوره پهلوی با حمایت دولت های غربی و بی مسوولیتی مسوولین داخلی قدرت پیدا کرد. گرچه امرکبیر و آقامیرزا نوری تلاش فراوانی کردند تا مبلغان و طرفداران این ادیان پوشالی را سرکوب کنند اما بابیت با حمایت دولت روسیه و بهائیت با حمایت دولت انگلیس در کشور فلسطین به رشد و توسعه خود پرداختند. دوران حکومت محمدرضا پهلوی اوج دوران بهائیت در ایران است. دوره ای که سرمایه و قدرت فراوانی در اختیار پیروان این فرقه قرار می گیرد و در مناصب مهم حکومتی و مدیریت کمپانیهای بزرگ راه پیدا می کنند. کتاب «یک روایت معتبر درباره بهائیت در دوره پهلوی» ریشه های تاسیس این فرقه ها را روایت کرده و به شکل موجز دلایل انحراف رهبران این فرق را تبیین کرده و در ادامه زندگی بزرگان این فرقه را نیز توضیح مختصری داده است.
در ادامه برشی از این کتاب را میخوانید:
یک سال بعد عده ای از بابیان به رهبری قدوس، قرة العین و حسینعلی بهاء در بدشت (حوالی شاهرود) دور هم جمع شدند و تصمیم گرفتند که همه باییان در ماکو (بازداشتگاه باب) دور هم جمع شوند و برای رهایی او به مقر نگهداری باب حمله کنند و در برابر دولت وقت ایران محمد شاه و حاجی میرزا آقاسی بایستند و چنانچه شکست بخورند به خاک روسیه پناهنده شوند. حاصل این گردهمایی این بود که دین اسلام را منسوخ اعلام کنند. قرة العین که از نظر آنان بسیار پاک دامن بود در چشم همه بی حجاب و با آرایش و زینت وارد شد و به همه مژده عید داد. اعمال خلاف شرع و منافی عفت بابیان باعث شد در هر شهری که وارد میشدند با اعتراض مردم رو به رو شوند و آتش اختلافات شعله ور گردد.
نظرات